Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΜΠΑΜΠΗΣ:H ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο αλήθεια είναι ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι λέξεις και φράσεις της ελληνικής γλώσσας αποκτούν εντελώς διαφορετική ...
...έννοια –διαμετρικά αντίθετη πολλές φορές- ανάλογα με το ποιος τις λέει, από ποια ιδεολογική πλευρά τις λέει. Έτσι, για να αρχίσω με τα πιο απλά.

Όλες σχεδόν οι πτέρυγες της Βουλής, εκτός από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, μας μιλούν για τη διεθνή κοινότητα και ουσιαστικά εννοούν αυτό που εμείς με μια λέξη λέμε «λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ». Μας μιλούν για υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εμείς λέμε ότι αυτή η διεθνής κοινότητα, η «λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ» ουσιαστικά κάνει βρώμικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για να βάλει στο χέρι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στην οποία επιτίθεται.
Αντίστοιχα, όλες σχεδόν οι πτέρυγες της Βουλής μάς μιλούν για τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Εταίρος, κύριε Πρόεδρε, εσείς που χειρίζεστε και πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, ξέρετε ότι είναι ο φίλος, ο συνέταιρος. Μιλούν, λοιπόν, αυτοί για τους Ευρωπαίους εταίρους και ουσιαστικά εννοούν τους πιο σκληρούς τοκογλύφους. Μας μιλούν -και μάλιστα τα Κόμματα τα οποία αποκαλούνται αριστερά- και μας λένε ότι η λύση θα δοθεί μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Και εμείς λέμε ότι αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, ιδιαίτερα οι αρχηγοί της, οι επικεφαλής είναι οι πιο στυγνοί, οι πιο ακραιφνείς εκπρόσωποι του καπιταλισμού.
Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή σήμερα γίνεται και μία διαρκής επίθεση ενότητας και από το ΣΥΡΙΖΑ και από Βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, εμείς θέλουμε να πούμε ότι μέσα στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια», μέσα δηλαδή στους ακραιφνείς εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να δοθεί λύση προς φιλολαϊκή κατεύθυνση. Μιλούν για μια κυβέρνηση Αριστεράς, αλλά ουσιαστικά εννοούν μέσα σε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί από τον καπιταλισμό να περιμένεις φιλολαϊκή κυβέρνηση και φιλολαϊκές λύσεις.
Εκεί, όμως, αγαπητοί συνάδελφοι, που ξεπεράστηκε η υποκρισία πέρα για πέρα είναι αυτές τις δύο μέρες, εδώ μέσα στη Βουλή, που ακούμε συνέχεια για τον πατριωτισμό, να σώσουμε την πατρίδα, να σώσουμε το έθνος. Από πάρα πολλούς συντρόφους νομίζω ότι τεκμηριώθηκε πολύ σοβαρά τι είναι εκείνο που εμείς λέμε «πατριωτικό» και «εθνικό» και τι είναι εκείνο που τουλάχιστον τα Κόμματα του κεφαλαίου εννοούν.
Εμείς, λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, όταν λέμε «εθνικό» και «πατριωτικό» εννοούμε ότι συμφέρει το λαό, ότι συμφέρει αυτούς που αυτές τις δύο μέρες κατά εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στους δρόμους, όταν η Κυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία, το Κόμμα της κ. Μπακογιάννη και το ΛΑΟΣ λένε «πατριωτικό» και εννοούν τα συμφέροντα και την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Αυτές τις μέρες επανέλαβε ο κύριος Υπουργός Οικονομικών και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ότι η χώρα μας, η Ελλάδα είναι μέσα στις τριάντα πιο πλούσιες χώρες του κόσμου. Βέβαια, όπως είπα και πριν, από την ιδεολογική σκοπιά που το βλέπει ο κύριος Υπουργός και αφού λέγοντας «Ελλάδα», εννοεί μια χούφτα κεφαλαιοκράτες στη χώρα μας, έχει δίκιο.
Δεν φαντάζει, αλήθεια, πέρα και από ειρωνικό να λέει στα παιδάκια και στις οικογένειές τους που πάνε στα σχολεία και λιποθυμούν από την πείνα ότι ανήκουν σε μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου; Δεν φαντάζει, αλήθεια, ειρωνικό να λέει στο πάνω από 35% τώρα του ελληνικού λαού, που το έχουν πάει στα Τάρταρα της φτώχειας, ότι είναι ανάμεσα στους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου; Δεν φαντάζει ειρωνικό να το λέει αυτό στο ένα εκατομμύριο άνεργους;
Εμείς με αυτό, βέβαια, δεν διαφωνούμε. Η χώρα μας θα μπορούσε, πραγματικά, να είναι μια πλούσια χώρα. Δεν είναι Ψωροκώσταινα. Από άποψη παραγωγής αγροτικών προϊόντων μπορεί να είναι αυτάρκης. Έχει πλούσιο ορυκτό πλούτο, έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Αυτό, λοιπόν, τον πλούτο πραγματικά θα μπορούσε να τον καρπούται ο ελληνικός λαός με μια κυβέρνηση, με μια πραγματική εξουσία, εξουσία, όμως, του λαού, μια λαϊκή εξουσία η οποία θα εφάρμοζε, βέβαια, τη λαϊκή οικονομία, θα κοινωνικοποιούσε τα μέσα παραγωγής, θα είχε κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.
Εμείς, κύριε Πρόεδρε –και τελειώνω με αυτό- γι’ αυτόν τον κόσμο παλεύουμε. Παλεύουμε για την αλλαγή αυτού του συστήματος, του πιο απάνθρωπου, του καπιταλιστικού, που μας διδάσκει από τότε που θα γεννηθούμε, πριν ακόμα γεννηθούμε, ότι ο θάνατος ο δικός σας είναι η ζωή μου, ότι πρέπει να πατήσουμε πάνω σε πτώματα για να ανέβουμε κοινωνικά, ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, που διδάσκει το νόμο της ζούγκλας. Εμείς αυτό το σύστημα θέλουμε να το αλλάξουμε. Θα το αλλάξουμε με μαζικούς και οργανωμένους αγώνες. Θα το αλλάξει ο ίδιος ο ελληνικός λαός.