...ως οικονομικοί "τεντιμπόηδες"!
Κούρεμα, διαπόμπευση προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Κούρεμα, διαπόμπευση προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των άλλων επίδοξων «παραβατών» και στενή επίβλεψη που ουσιαστικά σημαίνει περιορισμός αναφαίρετων κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτό πάνω-κάτω είναι το αποτέλεσμα της νέας Ευρωπαϊκής συμφωνίας. Θυμίζει πολύ τις διαδικασίες που ακολουθούνταν στην μεταπολεμική Ελλάδα για όσους«άτακτους» νεαρούς, θεωρούνταν κοινωνικά προκλητικοί και απείθαρχοι (ο περίφημος νόμος 4000)! Στην πορεία βέβαια καταργήθηκε, όχι μόνο λόγω αλλαγής κοινωνικού προτύπου, αλλά κυρίως επειδή οι πάντες συνειδητοποίησαν ότι απλά μια...
... τιμωρητική αντίληψη δεν βελτιώνει τις δομές και τις...
συνθήκες που μπορεί να οδηγούν κάποιων σε επιζήμιες ή ακραίες επιλογές. Κάτι που Ευρωπαϊκή «οικογένεια» δεν είχε αντιληφθεί από τη γέννηση της κι ούτε σήμερα δείχνει τη διάθεση να το εμπεδώσει.
Έχουμε βαρεθεί να ακούμε συνεχώς για τα δικαιώματα των δανειστών να θέτουν όρους και να αγνοούμε ότι η Ε.Ε. δεν είναι τραπεζικός οργανισμός αλλά ένωση κρατών που όπως αποδεικνύεται όσο παρακωλύεται η διοικητική μετεξέλιξη της, τόσο οι ανορθολογισμοί ενός μέρους της θα μεταδίδονται ταχύτατα και σε άλλα, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του συνόλου. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για τον άτακτο «τεντιμπόη» Έλληνα που δεν υπακούει τους κανόνες, όταν αυτοί δεν ήταν ούτε ξεκάθαροι, ούτε κανείς από τους σημερινούς κατηγόρους ενδιαφέρθηκε για την ορθή εκτέλεση τους.
Όταν ενδιαφέρεσαι για τη σταθερότητα και την αξιοπιστία των δομών σου, δεν σφυρίζεις αδιάφορα τη στιγμή που οι επιδοτήσεις σου δεν μετατρέπονται σε αναπτυξιακό όπλο αλλά χρησιμοποιούνται ως ψηφοθηρικό εργαλείο και μέσο πολιτικής διαχείρισης του κρατικοδίαιτου διαπλεκόμενου επιχειρείν. Δεν επιτρέπεις την είσοδο σε ένα σκληρό νόμισμα μιας χώρας με κλειστές αγορές κι επαγγέλματα, ασφαλιστικό σύστημα υπό διάλυση (και λόγω δημογραφικού ζητήματος), γενικευμένες συντεχνιακές αγκυλώσεις, γραφειοκρατικό κι αντιπαραγωγικό μοντέλο δημόσιας διαχείρισης, μη φιλικό επενδυτικό περιβάλλον και μια κατακερματισμένη και δύσκαμπτη παραγωγική βάση.
Οι οικογένειες όταν θέλουν να προστατέψουν τη συνοχή και τη διάρκεια τους δεν αφήνουν ανεξέλεγκτες τις συνθήκες να συμπαρασύρουν αυτόν που ρέπει προς την αταξία. Θέτουν ξεκάθαρους κανόνες ουσίας κι επιβλέπουν την τήρηση τους νουθετώντας κι ενισχύοντας την προσπάθεια. Με άλλα λόγια δεν θέτεις στόχους (Μάαστριχτ, Λισσαβόνα) για τα όρια ελλείμματος και χρέους αλλά ταυτόχρονα θέτεις σε δεύτερη μοίρα βασικές συνθήκες (όπως αυτές που περιγράψαμε πιο πάνω) για να επιτευχθούν αυτοί, κάνοντας μάλιστα διαρκώς τα στραβά μάτια στη συνέχιση δομικών παθογενειών.
Αν θεωρούν ότι με το να έρχεσαι τώρα να επιβάλλεις πιεστικά και σε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα όσες προσαρμογές δεν έγιναν επί δεκαετίες, τιμωρώντας μάλιστα τον μη επιμελή «μαθητή» με κοινωνική διάρρηξη, επιβούλευση της εθνικής κυριαρχίας και καταδίκη σε οικονομική εξαθλίωση, θα επιφέρεις ισορροπία στην υπόλοιπη «τάξη», τότε μάλλον δεν έχουν πλήρη αίσθηση του στρατηγικού προβλήματος της Ε.Ε. απέναντι στις αναδυόμενες οικονομίες και της ανάγκης για προσαρμογή των πολιτικών και οικονομικών δομών της στο νέο περιβάλλον.
συνθήκες που μπορεί να οδηγούν κάποιων σε επιζήμιες ή ακραίες επιλογές. Κάτι που Ευρωπαϊκή «οικογένεια» δεν είχε αντιληφθεί από τη γέννηση της κι ούτε σήμερα δείχνει τη διάθεση να το εμπεδώσει.
Έχουμε βαρεθεί να ακούμε συνεχώς για τα δικαιώματα των δανειστών να θέτουν όρους και να αγνοούμε ότι η Ε.Ε. δεν είναι τραπεζικός οργανισμός αλλά ένωση κρατών που όπως αποδεικνύεται όσο παρακωλύεται η διοικητική μετεξέλιξη της, τόσο οι ανορθολογισμοί ενός μέρους της θα μεταδίδονται ταχύτατα και σε άλλα, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του συνόλου. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για τον άτακτο «τεντιμπόη» Έλληνα που δεν υπακούει τους κανόνες, όταν αυτοί δεν ήταν ούτε ξεκάθαροι, ούτε κανείς από τους σημερινούς κατηγόρους ενδιαφέρθηκε για την ορθή εκτέλεση τους.
Όταν ενδιαφέρεσαι για τη σταθερότητα και την αξιοπιστία των δομών σου, δεν σφυρίζεις αδιάφορα τη στιγμή που οι επιδοτήσεις σου δεν μετατρέπονται σε αναπτυξιακό όπλο αλλά χρησιμοποιούνται ως ψηφοθηρικό εργαλείο και μέσο πολιτικής διαχείρισης του κρατικοδίαιτου διαπλεκόμενου επιχειρείν. Δεν επιτρέπεις την είσοδο σε ένα σκληρό νόμισμα μιας χώρας με κλειστές αγορές κι επαγγέλματα, ασφαλιστικό σύστημα υπό διάλυση (και λόγω δημογραφικού ζητήματος), γενικευμένες συντεχνιακές αγκυλώσεις, γραφειοκρατικό κι αντιπαραγωγικό μοντέλο δημόσιας διαχείρισης, μη φιλικό επενδυτικό περιβάλλον και μια κατακερματισμένη και δύσκαμπτη παραγωγική βάση.
Οι οικογένειες όταν θέλουν να προστατέψουν τη συνοχή και τη διάρκεια τους δεν αφήνουν ανεξέλεγκτες τις συνθήκες να συμπαρασύρουν αυτόν που ρέπει προς την αταξία. Θέτουν ξεκάθαρους κανόνες ουσίας κι επιβλέπουν την τήρηση τους νουθετώντας κι ενισχύοντας την προσπάθεια. Με άλλα λόγια δεν θέτεις στόχους (Μάαστριχτ, Λισσαβόνα) για τα όρια ελλείμματος και χρέους αλλά ταυτόχρονα θέτεις σε δεύτερη μοίρα βασικές συνθήκες (όπως αυτές που περιγράψαμε πιο πάνω) για να επιτευχθούν αυτοί, κάνοντας μάλιστα διαρκώς τα στραβά μάτια στη συνέχιση δομικών παθογενειών.
Αν θεωρούν ότι με το να έρχεσαι τώρα να επιβάλλεις πιεστικά και σε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα όσες προσαρμογές δεν έγιναν επί δεκαετίες, τιμωρώντας μάλιστα τον μη επιμελή «μαθητή» με κοινωνική διάρρηξη, επιβούλευση της εθνικής κυριαρχίας και καταδίκη σε οικονομική εξαθλίωση, θα επιφέρεις ισορροπία στην υπόλοιπη «τάξη», τότε μάλλον δεν έχουν πλήρη αίσθηση του στρατηγικού προβλήματος της Ε.Ε. απέναντι στις αναδυόμενες οικονομίες και της ανάγκης για προσαρμογή των πολιτικών και οικονομικών δομών της στο νέο περιβάλλον.
