Ανεξαρτήτως θρησκευτικής πεποίθησης ή όχι το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι γενικά παραδεκτό να μεταφράζεται ως προσφορά προς τον άλλο, τον λιγότερο τυχερό ίσως, τον λιγότερο προνομιούχο σίγουρα. Κάπου όμως το μήνυμα της προσφοράς χάνεται κάτω από τις στοίβες διαφημίσεων των προσφορών των υπεραγορών και των...
καταστημάτων… ιδιαίτερα σε καιρούς οικονομικά δύσκολους.
Τα Χριστούγεννα είναι η ευκαιρία «εξιλέωσης» της χρόνιας αδιαφορίας με την εισφορά (έτσι μεταφράζεται πλέον η προσφορά) σε κάποια «φιλανθρωπική» οργάνωση που σκοπό έχει να τονίσει ακόμα περισσότερο το χάος μεταξύ «εχόντων» και «μη εχόντων», «ελεημόνων» και «επαιτών»… με φυσικά τους δεύτερους να πρέπει να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη για τη «μεγαλοψυχία» των πρώτων. Έτσι και οι «ελεήμονες» κερδίζουν τον Παράδεισο αφού «ελέησαν» τους φτωχούς (κι ας μην έδωσαν το ένα από τους δύο χιτώνες αλλά τον ένα από τους διακόσιους και βάλε).
Έτσι και οι «επαίτες» κερδίζουν τον Παράδεισο, αφού όχι μόνο ο χριστιανισμός αλλά και πολλές άλλες θρησκείες θέλουν τους φτωχούς και καταπονημένους να κερδίζουν την βασιλεία των ουρανών ως αντάλλαγμα των δεινών που έζησαν στη γη. Και με αυτό κατά νου οι φτωχοί και καταπονημένοι δεν πρέπει να αντιδρούν στις δοκιμασίες μα να χαίρονται που τους δίνεται η ευκαιρία να κερδίσουν την «αιώνια ζωή».
Αν η «φιλανθρωπία» σκοπό είχε πραγματικά να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων που έχουν ανάγκη θα εξελισσόταν σε κοινωνικό κράτος… Κι όμως εκείνο κυρίως διώκεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Κι ας είναι ακόμα πιο απαραίτητο και αναγκαίο σε καιρούς οικονομικής κρίσης ώστε να μπορούν να επιβιώνουν οι πολλοί χωρίς να αισθάνονται εξαρτώμενοι από την «φιλανθρωπία» των λίγων. Για τους θιασώτες της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» το κοινωνικό κράτος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος και η μοναδική αιτία της οικονομικής κρίσης. Ίσως γιατί το κοινωνικό κράτος περιορίζει την ελευθερία τους να αγοράζουν ανθρώπους σε τιμές ευκαιρίας.
Ελεώ σημαίνει και οικτίρω… μια σημασία του οποίου είναι και το καταφρονώ, δηλαδή υποτιμώ. Και κάπου εκεί καταλήγει η «φιλανθρωπία» εκείνων που υποστηρίζουν οικονομικά συστήματα που πλουτίζουν τους λίγους που κατά βούληση (και ιδιωτική πρωτοβουλία) πλέον ελεούν τους φτωχούς. Κάπως έτσι η «ελευθερία της αγοράς» καταντά στην ασυδοσία ορισμένων λίγων ενάντια στους πολλούς που νιώθουν περισσότερο δέσμιοι παρά «ελεύθεροι» να αναπτυχθούν.
Και με αυτές τις χριστουγεννιάτικες σκέψεις κατά νου, τουλάχιστο το αστέρι των σύγχρονων χρόνων φέγγει καταλαμβάνοντας τη Wall Street στις ΗΠΑ, αγανακτά στην Ευρώπη και εξεγείρετε στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Γιατί σίγουρα αν κάποιος πιστεύει στην ιστορία των Χριστουγέννων έστω και συμβολικά, οι βοσκοί ήταν το 99 τοις εκατό και ο Ηρώδης το 1.
mchrysanthou@hotmail.com
καταστημάτων… ιδιαίτερα σε καιρούς οικονομικά δύσκολους.
Τα Χριστούγεννα είναι η ευκαιρία «εξιλέωσης» της χρόνιας αδιαφορίας με την εισφορά (έτσι μεταφράζεται πλέον η προσφορά) σε κάποια «φιλανθρωπική» οργάνωση που σκοπό έχει να τονίσει ακόμα περισσότερο το χάος μεταξύ «εχόντων» και «μη εχόντων», «ελεημόνων» και «επαιτών»… με φυσικά τους δεύτερους να πρέπει να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη για τη «μεγαλοψυχία» των πρώτων. Έτσι και οι «ελεήμονες» κερδίζουν τον Παράδεισο αφού «ελέησαν» τους φτωχούς (κι ας μην έδωσαν το ένα από τους δύο χιτώνες αλλά τον ένα από τους διακόσιους και βάλε).
Έτσι και οι «επαίτες» κερδίζουν τον Παράδεισο, αφού όχι μόνο ο χριστιανισμός αλλά και πολλές άλλες θρησκείες θέλουν τους φτωχούς και καταπονημένους να κερδίζουν την βασιλεία των ουρανών ως αντάλλαγμα των δεινών που έζησαν στη γη. Και με αυτό κατά νου οι φτωχοί και καταπονημένοι δεν πρέπει να αντιδρούν στις δοκιμασίες μα να χαίρονται που τους δίνεται η ευκαιρία να κερδίσουν την «αιώνια ζωή».
Αν η «φιλανθρωπία» σκοπό είχε πραγματικά να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων που έχουν ανάγκη θα εξελισσόταν σε κοινωνικό κράτος… Κι όμως εκείνο κυρίως διώκεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Κι ας είναι ακόμα πιο απαραίτητο και αναγκαίο σε καιρούς οικονομικής κρίσης ώστε να μπορούν να επιβιώνουν οι πολλοί χωρίς να αισθάνονται εξαρτώμενοι από την «φιλανθρωπία» των λίγων. Για τους θιασώτες της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» το κοινωνικό κράτος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος και η μοναδική αιτία της οικονομικής κρίσης. Ίσως γιατί το κοινωνικό κράτος περιορίζει την ελευθερία τους να αγοράζουν ανθρώπους σε τιμές ευκαιρίας.
Ελεώ σημαίνει και οικτίρω… μια σημασία του οποίου είναι και το καταφρονώ, δηλαδή υποτιμώ. Και κάπου εκεί καταλήγει η «φιλανθρωπία» εκείνων που υποστηρίζουν οικονομικά συστήματα που πλουτίζουν τους λίγους που κατά βούληση (και ιδιωτική πρωτοβουλία) πλέον ελεούν τους φτωχούς. Κάπως έτσι η «ελευθερία της αγοράς» καταντά στην ασυδοσία ορισμένων λίγων ενάντια στους πολλούς που νιώθουν περισσότερο δέσμιοι παρά «ελεύθεροι» να αναπτυχθούν.
Και με αυτές τις χριστουγεννιάτικες σκέψεις κατά νου, τουλάχιστο το αστέρι των σύγχρονων χρόνων φέγγει καταλαμβάνοντας τη Wall Street στις ΗΠΑ, αγανακτά στην Ευρώπη και εξεγείρετε στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Γιατί σίγουρα αν κάποιος πιστεύει στην ιστορία των Χριστουγέννων έστω και συμβολικά, οι βοσκοί ήταν το 99 τοις εκατό και ο Ηρώδης το 1.
mchrysanthou@hotmail.com
