Μπολιβάρ,
Νίκου Εγγονόπουλου.
Του
Βύρωνα Γ. Πολύδωρα
Έπραξα το καθήκον μου. Όπως σε όλη μου τη
ζωή. Άκουσα τη φωνή της συνειδήσεώς μου. Και έσπασα τον διλημματικό φραγμό που
μου ʼστηναν: «Ή ψηφίζεις δουλικά και σώζεις (ποιούς και τί;)
και σώζεσαι ή καταψηφίζεις ελεύθερα και καταστρέφεις (ποιούς και τί;) και
καταστρέφεσαι». Όταν τσαλαπατά κανείς τον φράχτη που κάποιοι δόλιοι, ύπουλα και
καταχθόνια, του έστησαν και περνά πέρα, τότε είναι ελεύθερος. Όταν η δήθεν
λογική πουλιέται σοφιστικά και δικολαβικά στους ισχυρούς της ημέρας – ορθότερα
μάλλον της νύχτας – τότε δεν είναι λογική. Είναι παλλακίδα των κοτζαμπάσηδων
και των βαρόνων. Είναι ζυγός στον σβέρκο του κολίγου, για να τον κρατεί σκυφτό.
Αυτή τη λογική την αρνούμαι. Και καταφεύγω στην «ιερή τρέλλα». «Να βρω τα
σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά», όπως λέει και ο ήρωας Ευαγόρας
Παλληκαρίδης.
Όσο για τα «παπαγαλάκια» που με χτυπούν
επικαίρως από την πρώτη ώρα (Πρετεντέρης, πρωθιερέας που έδωσε το σήμα και τον
τόνο από τον θρόνο του MEGA πριν καλά-καλά
τελειώσω την ομιλία μου στη Βουλή, λέγοντας: «ιστορία του; ποιά ιστορία έχει
αυτός; τη μόνη ιστορία που έχει είναι ότι διόρισε την κόρη του στη Βουλή» και
δείχνοντας έτσι την ανησυχία του, ενώ θα έπρεπε να ήταν ήσυχος και
ανακουφισμένος, γιατί το κομματικό και ευρύτερα ψευδοελίτικο κατεστημένο που
δρα ως εγκληματική οργάνωση είχε επί τέλους απαλλαγεί από έναν αιρετικό, από
ένα γρέζι ατσαλένιο που χαλάει το ρουλεμάν της αιώνιας διαπλοκής, των τζακιών,
της οικογενειοκρατίας – όχι φυσικά με διορισμό μιας μετακλητής θυγατέρας – αλλά
με τις εταιρείες, κατά προτίμηση διαφημιστικές, αεριτζίδικες, offshore και ΜΚΟ, καθώς και των διευθυντικών τραπεζιτικών
στελεχών, που δίνουν δάνεια στους δικούς τους, σε εαυτούς και αλλήλους ή των golden boys και
των κολλεγιοσπουδαγμένων παιδιών τα οποία συγκροτούν τους νεωτερικούς «γενίτσαρους»
μιας μυστήριας οργάνωσης και ανθελληνικής ελίτας, που άλλοτε αναπολεί το
κυβερνητικό ιδεώδες του Οθωμανισμού και άλλοτε του Ευρωπαϊκού προτεσταντικού
τραπεζιτισμού). Καημένη Ελλάς! Όσον αφορά, λοιπόν, τα «παπαγαλάκια», μια λέξη
μόνον. Όταν, ό μη γένοιτο, «φοβεροί»
οικονομικο-πολιτικοί «σεισμοί θα ρημάζουνε το παν» και οι καταστροφές θα είναι κατάδηλες
και σαρωτικές, τότε, εκείνα τα μίσθαρνα και προστηθέντα όργανα δεν θα έχουν
ούτε αφεντικά να τα προστατεύσουν ούτε θα βρίσκουν τρύπα να κρυφτούν από τη
λαϊκή οργή!
