Μας έχουν ζαλίσει τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης για την ανάγκη της συναίνεσης στην οποία πρέπει να συμπράξουν τα δύο μεγάλα κόμματα για να αντιμετωπιστεί το μείζον οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Μια και αναφερθήκαμε σε άλλη ανάρτηση στην περίφημη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ας δούμε τι συνέβη λίγο πριν την κρίσιμη μάχη, εν μέσω των διχογνωμιών των Ελλήνων στρατηγών για το πως...
... έπρεπε να αντιμετωπιστεί η τότε κρίσιμη κατάσταση:
Και ενώ ήταν συγκεντρωμένοι και λογομαχούσαν οι στρατηγοί, διέσχισε τη θάλασσα και ήρθε από την Αίγινα στη Σαλαμίνα ο Αριστείδης ο γιός του Λυσίμαχου, που ήταν βέβαια Αθηναίος πολίτης, τον οποίο όμως είχε ο λαός εξοστρακίσει. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος εμφανίστηκε έξω από εκεί όπου γινόταν το συνέδριο και έστειλε μήνυμα να βγει από μέσα ο Θεμιστοκλής, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν ήταν φίλος του Αριστείδη, παρά αντίθετα ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός του. Όμως, κάτω από το βάρος των τότε συμφορών, ξεχνώντας τα προηγούμενα συναισθήματά του, καλούσε τώρα έξω το Θεμιστοκλή, θέλοντας να συναντηθεί μαζί του. Και αυτό, επειδή είχε από νωρίς πληροφορηθεί πως βιάζονταν οι Πελοποννήσιοι να κατευθύνουν τα σκάφη τους προς τον Ισθμό. Έτσι, όταν βγήκε ο Θεμστοκλής από το συνέδριο και συναντηθηκε μαζί του, ο Αριστείδης του ανέφερε τα εξής:
«Είναι χρέος μας να διχογνωμούμε σε πολιτικά ζητήματα, και κατά τη διάρκεια άλλων καίριων περιστάσεων, και μάλιστα κατά τη διάρκεια αυτή της τωρινής, αναφορικά δηλαδή με το ποιος από τους δυο μας προσφέρει σημαντικότερες υπηρεσίες στην πατρίδα». Και συνέχισε αναφέροντάς του τις κινήσεις του περσικού στόλου που έγιναν κρυφά μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας και τις είχε αντιληφθεί ο ίδιος. Έσπευσε λοιπόν να ειδοποιήσει τον κύριο πολιτικό του αντίπαλο για το μεγάλο κίνδυνο προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον. Ο δε Θεμιστοκλής αποκάλυψε από την πλευρά του στον πολιτικό του αντίζηλο το μυστικό το σχέδιο (την αποστολή του Σίκκινου στον Ξέρξη για να τον παραπλανήσει, αποτέλεσμα του οποίου ήταν οι κινήσεις του περισκού στόλου που είχε αντιληφθεί ο Αριστείδης). Ο Αριστείδης, αντί να τον κατηγορήσει ως προδότη, συμφώνησε αναλαμβάνοντας και αυτός την ευθύνη για τις συνέπειες της πράξης. Μπροστά στον κοινό κίνδυνο παραμέρισαν τις διαφορές.
Πολλοί «αναλυτές» τα τελευταία δυο χρόνια ανέφεραν ως παράδειγμα το παραπάνω περιστατικό για να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία τους υπέρ της διαβόητης συναίνεση ενώπιον του φάσματος της χρεοκοπίας. Μα στ΄ αλήθεια, τι σχέση έχει η μία περίπτωση με την άλλη; Στην πρώτη περίπτωση, οι δύο πολιτικοί άνδρες, ο Θεμιστοκλής και ο Αριστείδης, συναίνεσαν στο να α ν τ ι σ τ α θ ο ύ ν στον υπέρτερο εχθρό με μόνο γνώμονα το ιδεώδες της ελευθερίας και το συμφέρον της πόλης. Στη δεύτερη περίπτωση επιδιώκεται η συναίνεση στην άνευ όρων υποδούλωση στους δανειστές και στη δημιουργία συννενόχων. Όμως συναίνεση στο μηδισμό δε συγχωρείται.
Γιάννης Φαίλτωρ
