Του Δημήτρη Μαθιανάκη
Οικονομολόγου
Τελευταία όλο και πληθαίνουν οι εκτιμήσεις περί εξόδου της χώρας μας από το ευρώ και των αρνητικών συνεπειών που θα ακολουθήσουν σε αυτήν την περίπτωση. Θα είναι άραγε τόσο καταστροφική η ...
Οικονομολόγου
Τελευταία όλο και πληθαίνουν οι εκτιμήσεις περί εξόδου της χώρας μας από το ευρώ και των αρνητικών συνεπειών που θα ακολουθήσουν σε αυτήν την περίπτωση. Θα είναι άραγε τόσο καταστροφική η ...
...έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ και για ποιους λόγους;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι χώρες του Ευρώ (ευρωζώνης) συμφώνησαν οικιοθελώς να καταργήσουν τα εθνικά τους νόμισματα και να τα αντικαταστήσουν με ένα κοινό, το ευρώ. Είχαμε δηλαδή παραχώρηση της άσκησης νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής από...
τις κυβερνήσεις των κρατών σε έναν υπερεθνικό οργανισμό, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που είναι υπεύθυνη για τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης. Έτσι έχουμε την οξύμωρη κατάσταση κράτη με διαφορετικό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξής να έχουν το ίδιο νόμισμα, το γεγονός αυτό και μόνο έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία οικονομικών ανισορροπιών (πλεονάσματα-ελλείμματα) μεταξύ του κέντρου της ευρωζώνης π.χ. Γερμανίας και της περιφέρειας όπως η χώρα μας. Στα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας λόγο των κονδυλίων που εισέρεαν από τα διάφορα κοινοτικά κονδύλια αλλά και του γενικότερου διεθνούς ευνοϊκού οικονομικού περιβάλλοντος αυτές οι ανισορροπίες περιορίζονταν αισθητά, πράγμα όμως που δεν ισχύει σήμερα καθώς από την μια έχουν περιοριστεί σημαντικά οι μεταβιβάσεις κεφαλαίων από την Ε.Ε και από την άλλη βιώνουμε ένα αντίξοο οικονομικό περιβάλλον σε παγκόσμια κλίμακα.
Η χώρας μας δηλαδή με την ένταξη της στην ευρωζώνη απεμπόλησε τον ένα από τους δύο πυλώνες άσκησης οικονομικής πολιτικής, αυτόν της νομισματικής, και διατήρησε σε κάποιον βαθμό αυτόν της δημοσιονομικής πολιτικής ( έσοδα- δαπάνες) που όμως στις συνθήκες του μνημονίου έχει πρακτικά καταστεί ανενεργός, αφού έχει παραχωρηθεί ουσιαστικά στους δανειστές μας. Η χώρα μας λοιπών είναι αντιμέτωπη με την χειρότερη οικονομική κρίση που έχει προκύψει μεταπολεμικά χωρίς εργαλεία άσκησης οικονομικής πολιτικής. Γι’ αυτό και τα όποια προγράμματα σταθεροποίησης της Ελληνικής οικονομίας που έχουν μέχρι στιγμής παρουσιαστεί έχουν σχεδιαστεί σε οικονομικά κέντρα εκτός Ελλάδας και η χώρας μας απλώς καλείτε να υλοποιεί ειλημμένες αποφάσεις.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στο οποίο η χώρα μας θα είναι απόλυτα προσδεμένη στα διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα αποφάσεων η επιστροφή στη δραχμή απλά θα πρόσθετε επιπλέων προβλήματα συντονισμού και αξιοπιστίας. Το νόμισμα εξάλλου που χρησιμοποιείτε στις συναλλαγές είναι κάτι σχεδόν ουδέτερο αυτό που αλλάζει την κατάσταση είναι η συνολική οικονομική πολιτική που ασκείτε.
Η άλλη εναλλακτική πολιτική είναι η επιστροφή στη Δραχμή να συνοδευτεί από μια Εθνική νομισματική πολιτική αύξησης της ρευστότητας μιας και η αγορά έχει στεγνώσει από χρήματα, συνοδευόμενη από μια Εθνική δημοσιονομική πολιτική μείωσης των φόρων και αύξησης των δαπανών, κυρίως επενδυτικών σε τομείς όπως δημόσια έργα, έρευνα, τεχνολογία και φυσικά στην παιδεία που αποτελεί το μέλλον κάθε χώρας. Αν τα παραπάνω συμπληρωθούν και με μια Εθνική εξωτερική πολιτική που θα αναζητήσει ερείσματα και σχέσεις ισόρροπης συνεργασίας και με άλλες χώρες όπως Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Αραβικός κόσμος, πέραν των παραδοσιακών μας συμμάχων καθώς και μία Εθνική αμυντική πολιτική που θα μας εξασφαλίζει την απρόσκοπτη αξιοποίηση των δικών μας πλουτοπαραγωγικών πηγών μέσω της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων και την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης(Α.Ο.Ζ), τότε όχι μόνο απλά θα επιβιώσουμε αλλά θα μπορέσουμε να ξαναπαίξουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα. Τέλος θα ήθελα να διευκρινίσω ότι στις παραπάνω εναλλακτικές προτάσεις μπορούν να προστεθούν και πολλές ακόμη λαμβάνοντας ως βασική υπόθεση εργασίας τόσο την δραχμή όσο και το ευρώ. Αυτό όμως που για εμένα δεν αποτελεί μονόδρομο σε καμία περίπτωση είναι η δήθεν καταστροφή της Ελλάδας ως χώρας και ως κοινωνίας λόγω χρεών. Ποτέ στην ιστορία εξάλλου δεν υπήρξε έθνος που να διαλύθηκε από τραπεζίτες και τοκογλύφος.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι χώρες του Ευρώ (ευρωζώνης) συμφώνησαν οικιοθελώς να καταργήσουν τα εθνικά τους νόμισματα και να τα αντικαταστήσουν με ένα κοινό, το ευρώ. Είχαμε δηλαδή παραχώρηση της άσκησης νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής από...
τις κυβερνήσεις των κρατών σε έναν υπερεθνικό οργανισμό, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που είναι υπεύθυνη για τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης. Έτσι έχουμε την οξύμωρη κατάσταση κράτη με διαφορετικό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξής να έχουν το ίδιο νόμισμα, το γεγονός αυτό και μόνο έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία οικονομικών ανισορροπιών (πλεονάσματα-ελλείμματα) μεταξύ του κέντρου της ευρωζώνης π.χ. Γερμανίας και της περιφέρειας όπως η χώρα μας. Στα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας λόγο των κονδυλίων που εισέρεαν από τα διάφορα κοινοτικά κονδύλια αλλά και του γενικότερου διεθνούς ευνοϊκού οικονομικού περιβάλλοντος αυτές οι ανισορροπίες περιορίζονταν αισθητά, πράγμα όμως που δεν ισχύει σήμερα καθώς από την μια έχουν περιοριστεί σημαντικά οι μεταβιβάσεις κεφαλαίων από την Ε.Ε και από την άλλη βιώνουμε ένα αντίξοο οικονομικό περιβάλλον σε παγκόσμια κλίμακα.
Η χώρας μας δηλαδή με την ένταξη της στην ευρωζώνη απεμπόλησε τον ένα από τους δύο πυλώνες άσκησης οικονομικής πολιτικής, αυτόν της νομισματικής, και διατήρησε σε κάποιον βαθμό αυτόν της δημοσιονομικής πολιτικής ( έσοδα- δαπάνες) που όμως στις συνθήκες του μνημονίου έχει πρακτικά καταστεί ανενεργός, αφού έχει παραχωρηθεί ουσιαστικά στους δανειστές μας. Η χώρα μας λοιπών είναι αντιμέτωπη με την χειρότερη οικονομική κρίση που έχει προκύψει μεταπολεμικά χωρίς εργαλεία άσκησης οικονομικής πολιτικής. Γι’ αυτό και τα όποια προγράμματα σταθεροποίησης της Ελληνικής οικονομίας που έχουν μέχρι στιγμής παρουσιαστεί έχουν σχεδιαστεί σε οικονομικά κέντρα εκτός Ελλάδας και η χώρας μας απλώς καλείτε να υλοποιεί ειλημμένες αποφάσεις.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στο οποίο η χώρα μας θα είναι απόλυτα προσδεμένη στα διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα αποφάσεων η επιστροφή στη δραχμή απλά θα πρόσθετε επιπλέων προβλήματα συντονισμού και αξιοπιστίας. Το νόμισμα εξάλλου που χρησιμοποιείτε στις συναλλαγές είναι κάτι σχεδόν ουδέτερο αυτό που αλλάζει την κατάσταση είναι η συνολική οικονομική πολιτική που ασκείτε.
Η άλλη εναλλακτική πολιτική είναι η επιστροφή στη Δραχμή να συνοδευτεί από μια Εθνική νομισματική πολιτική αύξησης της ρευστότητας μιας και η αγορά έχει στεγνώσει από χρήματα, συνοδευόμενη από μια Εθνική δημοσιονομική πολιτική μείωσης των φόρων και αύξησης των δαπανών, κυρίως επενδυτικών σε τομείς όπως δημόσια έργα, έρευνα, τεχνολογία και φυσικά στην παιδεία που αποτελεί το μέλλον κάθε χώρας. Αν τα παραπάνω συμπληρωθούν και με μια Εθνική εξωτερική πολιτική που θα αναζητήσει ερείσματα και σχέσεις ισόρροπης συνεργασίας και με άλλες χώρες όπως Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Αραβικός κόσμος, πέραν των παραδοσιακών μας συμμάχων καθώς και μία Εθνική αμυντική πολιτική που θα μας εξασφαλίζει την απρόσκοπτη αξιοποίηση των δικών μας πλουτοπαραγωγικών πηγών μέσω της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων και την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης(Α.Ο.Ζ), τότε όχι μόνο απλά θα επιβιώσουμε αλλά θα μπορέσουμε να ξαναπαίξουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα. Τέλος θα ήθελα να διευκρινίσω ότι στις παραπάνω εναλλακτικές προτάσεις μπορούν να προστεθούν και πολλές ακόμη λαμβάνοντας ως βασική υπόθεση εργασίας τόσο την δραχμή όσο και το ευρώ. Αυτό όμως που για εμένα δεν αποτελεί μονόδρομο σε καμία περίπτωση είναι η δήθεν καταστροφή της Ελλάδας ως χώρας και ως κοινωνίας λόγω χρεών. Ποτέ στην ιστορία εξάλλου δεν υπήρξε έθνος που να διαλύθηκε από τραπεζίτες και τοκογλύφος.
