Αυτό το στιχούργημα του Κωστή Παλαμά ποτέ δεν μπήκε σε σχολικό βιβλίο, για να μη νιώσουν άσχημα τα παιδιά που διάβαζαν για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Λεωνίδα, τον Κολοκοτρώνη...
Από τον Αριστοφάνη που σατίριζε πολιτικές καταστάσεις, πολιτικούς και πολίτες, ως τον Σουρή που χλεύαζε εθνοσωτήρες και βολεμένους, σπουδαίοι στιχουργούσαν τα ψεγάδια και τα κουσούρια του Έλληνα... Ακόμη κι΄ο Κωστής Παλαμάς, έγραφε για ψεύτες, χασομέρηδες,μανταρίνους, σκυφτούς και χαρατσομένους, παλιάτσους της ρωμιοσύνης...
Είμαστ' οι άνεργοι και οι άχαροι, και της ζωής είμαστ' εμείς οι καταλαλητάδες, για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε τα ωραία και τ' αληθινά, τ' άνθια και τις λαμπάδες. Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε, και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια, με νεκροσάβανο σκεπάζουμε το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια. Είμαστ' ο κούφιος ήχος ο παράταιρος στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαϊδημάτων, χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων
Πάντα ο γαλατάς νέρωνε το γάλα...
Από τον Αριστοφάνη που σατίριζε πολιτικές καταστάσεις, πολιτικούς και πολίτες, ως τον Σουρή που χλεύαζε εθνοσωτήρες και βολεμένους, σπουδαίοι στιχουργούσαν τα ψεγάδια και τα κουσούρια του Έλληνα... Ακόμη κι΄ο Κωστής Παλαμάς, έγραφε για ψεύτες, χασομέρηδες,μανταρίνους, σκυφτούς και χαρατσομένους, παλιάτσους της ρωμιοσύνης... Μιά φορά ο Παλαμάς ρώτησε τον γυρολόγο γαλατά με τη κατσίκα, καθώς την άρμεγε, γιατί έχει δίπλα του ένα κάδο με νερό κι΄εκείνος του είπε: Για να ...
...πίνει η διψασμένη κατσίκα... Κι΄ο ποιητής χαμογέλασε: Και καμήλα ν΄ άρμεγες, που δεν διψάει ποτέ, τον κουβά δεν θα τον αποχωριζόσουν...
Έγραφε λοιπόν ο Παλαμάς:
Ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια... Η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη... Από θαμπούςντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στουςχασομέρηδες, χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται. Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα, ραγιάδεςέχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι καιοκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, καιΜαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι... Λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη.
Ο ποιητής στιχούργησε και για τους καλόγερους:
Είμαστ' οι άνεργοι και οι άχαροι, και της ζωής είμαστ' εμείς οι καταλαλητάδες, για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε τα ωραία και τ' αληθινά, τ' άνθια και τις λαμπάδες. Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε, και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια, με νεκροσάβανο σκεπάζουμε το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια. Είμαστ' ο κούφιος ήχος ο παράταιρος στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαϊδημάτων, χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτωνLIBEROPOULOS.GR
