Από τον Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη
Παρατήρησε την εικόνα: Δες ένα δείγμα ανθρώπων που κυριάρχησαν στον πολιτικό, μουσικό, αθλητικό, κοινωνικό, ψυχαγωγικό σου κόσμο. Τον χωροχρόνο σου, σκέψου που και πως σπατάλησες. Αναλογίσου τί είχες και τι χάνεις. Συλλογίσου το αίτιο και το αιτιατό της κρίσης σου, τι πραγματικά σε οδήγησε στην πραγματική φτώχεια σου. Θυμήσου τί έπρεπε να κάνεις και ποτέ δεν έκανες.
Παρατήρησε την εικόνα: Δες ένα δείγμα ανθρώπων που κυριάρχησαν στον πολιτικό, μουσικό, αθλητικό, κοινωνικό, ψυχαγωγικό σου κόσμο. Τον χωροχρόνο σου, σκέψου που και πως σπατάλησες. Αναλογίσου τί είχες και τι χάνεις. Συλλογίσου το αίτιο και το αιτιατό της κρίσης σου, τι πραγματικά σε οδήγησε στην πραγματική φτώχεια σου. Θυμήσου τί έπρεπε να κάνεις και ποτέ δεν έκανες. Σε βοηθάω: Η φωτογραφία είναι από εγκαίνια.
Σε δυσκολεύω: Η εικόνα δεν είναι απ᾽τα θυρανοίξια της νέας σου ζωής. Η δικιά σου πραγματικότητα έχει εγκαινιαστεί από τη στιγμή που ...
Σε δυσκολεύω: Η εικόνα δεν είναι απ᾽τα θυρανοίξια της νέας σου ζωής. Η δικιά σου πραγματικότητα έχει εγκαινιαστεί από τη στιγμή που ...
...έβαλες στο δώμα σου ότι σε έφτιαχνε τότε και τώρα σε χαλάει. Σήμερα, θες μετά μανίας ν᾽ απαλλαγείς απ᾽ αυτό. Προχωράς και το βρίζεις. Σκέφτεσαι και το αφορίζεις. Μιλάς και το γαμοσταυρίζεις. Έφτασες στο σημείο ν᾽ αναπολείς τα χρόνια που σου πετούσαν ένα βυζί και τα προβλήματά σου τέλειωναν. Τότε, που η μόνη σου φοβία ήταν η απομάκρυνση της μητρικής οσμής. Τώρα την έχασες, καθώς...
μεγάλωσες, και μαζί απώλεσες την μοναδική εποχή πραγματικής προστασίας. Έχασες τον μόνο σταθμό ασυλίας σου. Νιώθεις τ᾽ όνειρά σου να παραμένουν σκέψεις ανεκπλήρωτες, καθώς σκοτώνουν την ελπίδα σου κι ας την χρησιμοποιούν. Ας ακούς συχνά τη λέξη. Γνωρίζεις. Κι ας το παίζεις θύμα. Ήσουν πάντα ο θύτης, γι᾽ αυτό και πέρα απ᾽ το θυμό σου, τώρα νιώθεις ένοχος. (Εξάλλου, αυτό σου χρεώνουν όλοι. Ότι εσύ τους επέλεγες και τους διατηρούσες στο προσκήνιό σου.).
Σου υπογραμμίζω: Νιώθεις ένοχος, γιατί εσύ εξέθρεψες αυτούς που τώρα σε πατούν, φοβίζοντάς σε. Θυμάσαι ότι από το γάλα της μάνας σου κι έπειτα, ρούφηξες κάθετι που σου σέρβηραν οι άλλοι κι όχι η μήτρα σου. Κι έμοιαζες τότε απαθής. Παθητικός Δέκτης. Και ήσουν. Λες κι ήθελες κάθε μέρα ν᾽ απουσιάζεις από την πραγματική ζωή σου. Κι έπειτα πίστεψες ότι είσαι άλλος. Πιο Μεγάλος. Μάγκας. Θεοποίησες. Γεύτηκες. Σπατάλησες. Απογοητεύτηκες. Και τώρα έρχεται η εποχή που φοβάσαι.
Σου εύχομαι: Καλό σου Χειμώνα...
μεγάλωσες, και μαζί απώλεσες την μοναδική εποχή πραγματικής προστασίας. Έχασες τον μόνο σταθμό ασυλίας σου. Νιώθεις τ᾽ όνειρά σου να παραμένουν σκέψεις ανεκπλήρωτες, καθώς σκοτώνουν την ελπίδα σου κι ας την χρησιμοποιούν. Ας ακούς συχνά τη λέξη. Γνωρίζεις. Κι ας το παίζεις θύμα. Ήσουν πάντα ο θύτης, γι᾽ αυτό και πέρα απ᾽ το θυμό σου, τώρα νιώθεις ένοχος. (Εξάλλου, αυτό σου χρεώνουν όλοι. Ότι εσύ τους επέλεγες και τους διατηρούσες στο προσκήνιό σου.).
Σου υπογραμμίζω: Νιώθεις ένοχος, γιατί εσύ εξέθρεψες αυτούς που τώρα σε πατούν, φοβίζοντάς σε. Θυμάσαι ότι από το γάλα της μάνας σου κι έπειτα, ρούφηξες κάθετι που σου σέρβηραν οι άλλοι κι όχι η μήτρα σου. Κι έμοιαζες τότε απαθής. Παθητικός Δέκτης. Και ήσουν. Λες κι ήθελες κάθε μέρα ν᾽ απουσιάζεις από την πραγματική ζωή σου. Κι έπειτα πίστεψες ότι είσαι άλλος. Πιο Μεγάλος. Μάγκας. Θεοποίησες. Γεύτηκες. Σπατάλησες. Απογοητεύτηκες. Και τώρα έρχεται η εποχή που φοβάσαι.
Σου εύχομαι: Καλό σου Χειμώνα...
Υ.Γ. Η αναγραφή στη βιτρίνα προτείνει: "Έχεις τζάκι ή σόμπα ξύλου? Kάψε μπρικέτες".
Ο υπογράφων, αν και σε νιώθει που διακαώς θες να δεις να καίγονται άλλοι σαν την Ζαν Ντ᾽ Αρκ, σε παροτρύνει να κάψεις τους φόβους σου και να κόψεις τους λώρους με ότι σάπιο σε περικλείει. Τότε, θ᾽ ανθίσει ξανά η ελπίδα σου και θα ξεχάσεις ότι κάποτε προτιμούσες να λιώνεις απ᾽ το να καίγεσαι
