....Προδότης Εφιάλτης και η Εθνική συναίνεση απέναντι στους Γερμανούς, Φινλανδούς και άλλους επίδοξους κατακτητές.
Κείμενο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ
Κείμενο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ
 Ο ανιστόρητος και ανεκδιήγητος Καρατζαφέρης αναφέρθηκε βγαίνοντας σήμερα από το Προεδρικό Μέγαρο στον Ευρυβιάδη και το Θεμιστοκλή οι οποίοι όπως είπε, αν δεν «τα είχαν βρει» τον 5ο αιώνα π.Χ., δεν θα υπήρχε σήμερα η Ελλάδα! Κατ΄ αρχάς, λίγη ιστορία: Ο Ευρυβιάδης, ναύαρχος του στόλου των Σπαρτιατών, κατείχε την περίοδο που εισέβαλλε ο Ξέρξης στην Ελλάδα το αξίωμα του αρχιναύαρχου όλων των ελληνικών δυνάμεων ναυτικού, ωστόσο, δεν διέθετε ούτε πυγμή ούτε σταθερότητα στις απόψεις του και η περιορισμένη αντίληψη και ικανότητά του για πολιτικούς και στρατιωτικούς ελιγμούς είχε ως αποτέλεσμα να κάνουν ουσιαστικό «κουμάντο» στη διοίκηση του στόλου ο Θεμιστοκλής και ο ναύαρχος του στόλου των Κορίνθιων, Αδείμαντος. Μάλιστα, οι δύο ηγέτες κατόρθωσαν να πείσουν τον Ευρυβιάδη να παραμείνει και να ναυμαχήσει στο Αρτεμήσιο, δωροδοκώντας τον με 5 τάλαντα ο ένας και τρία τάλαντα ο άλλος! Βέβαια, η αντιπαλότητα Αθηναίων και Σπαρτιατών την εποχή εκείνη, αντικατοπτριζόταν και στην συμπεριφορά και τις σχέσεις των ηγετών τους, όταν το 480 π.Χ. λίγο πριν την τελική ναυμαχία της Σαλαμίνας, στο θυελλώδες πολεμικό συμβούλιο όπου ελήφθη η απόφαση για να αντιμετωπίσουν οι Έλληνες τους Πέρσες, ο Θεμιστοκλής είπε στον Ευρυβιάδη (κατά τον Ηρόδοτο) το περίφημο «πάταξον μεν, άκουσον δε» όταν ο τελευταίος επιχείρησε να τον χτυπήσει με το μπαστούνι αντιτιθέμενος στην άποψη του μεγάλου Αθηναίου πολιτικού και στρατηλάτη να μείνει ο ελληνικός στόλος να πολεμήσει τον περσικό. Αλλά ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι ο αρχηγός του ΛΑΟΣ ήθελε να καταδείξει ότι οι Έλληνες κατορθώνουν πράγματα μονάχα ενωμένοι, και πάλι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική της υποτέλειας την οποία υπηρετεί. Διότι, αν συναινέσουμε (πόσο της μόδας έχει γίνει αυτή η έκφραση…) με το Καρατζαφέρη και τις απόψεις του για την αντιμετώπιση της κρίσης, τότε θα έρθουμε σε πλήρη αντίθεση με όσα η ιστορία του πολέμου με τους Πέρσες έχει να μας διδάξει. Μία ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας –με τον Καρατζαφέρη να εκβιάζει για τη δική του συμμετοχή λιγουρευόμενος υπουργικούς θώκους και πρωθυπουργούς μαριονέτες- θα έχει ως μοναδικό σκοπό να πείσουμε τους δανειστές (και όχι εταίρους, διότι αυτοί μόνο εταίροι και σύμμαχοι δεν είναι) ότι έχουμε όλοι σκύψει τον καβάλο μας στις ορέξεις τους για την εφαρμογή της πολιτικής που μόνο τα δικά τους συμφέροντα, φανερά και κρυφά, υπηρετεί. Όταν ο Φινλανδός Όλι Ρεν προχωρά σήμερα σε μία ωμή παρέμβαση που μόνο στην γερμανική κατοχή μπορεί να μας παραπέμψει τη μνήμη, υποχρεώνοντας όλους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση να συνυπογράψουν τις επιταγές ΔΝΤ και Eurogroup, αυτό που θα περίμενε κανείς από όποιον θέλει να εμφανίζεται ως πατριώτης, δεν είναι να καταγγέλλει τους άλλους αρχηγούς επειδή δεν συναίνεσαν. Αντιθέτως, να καταγγείλει τον κάθε Όλι Ρεν προκειμένου να του καταστήσει σαφές ότι η Ελλάδα ακόμα δεν βρίσκεται υπό κατοχή και υπάρχει Δημοκρατία, Σύνταγμα, εκλεγμένη κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Προφανώς, όμως, το μόνο που ενδιαφέρει τον κ. Καρατζαφέρη (αλλά και την πρόεδρο της Δημοκρατικής Συμμαχίας Ντόρα Μπακογιάννη που εκφράζει αντίστοιχες απόψεις) είναι να αποκτήσουν θέση σε μία «κυβέρνηση συνεργασίας», έστω και αν η κυβέρνηση αυτή είναι δοτή και κατοχική. Άλλωστε, και το ’40, όταν τότε η χώρα μας βρέθηκε υπό γερμανική κατοχή όπως κινδυνεύει να βρεθεί και σήμερα, δεν είχε τους δικούς της δοσίλογους στην τότε κυβέρνηση; Έχει όμως ένα δίκιο ο Καρατζαφέρης. Οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Θεμιστοκλή και του Ευρυβιάδη μαζί με τους άλλους ηγέτες του 5ου αι. π.Χ. όταν συμμάχησαν αφήνοντας πίσω τις διαφορές τους ώστε να αντιμετωπίσουν το στρατό του Αρταξέρξη. Όταν μάλιστα, ήδη είχε ξεκινήσει κύμα προσχωρήσεων στο στρατόπεδο του Αρταξέρξη, στρατηλατών και πολιτικών της Ελλάδας που, πιστεύοντας ότι οι Πέρσες επρόκειτο να καταλάβουν τη χώρα μας, έσπευσαν να πάνε με το δυνατό. Δυστυχώς, πολλά παραδείγματα στην πολιτική των τελευταίων ετών μας δείχνει ότι κατά καιρούς πολλοί Έλληνες πολιτικοί έχουν σπεύσει να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των επίδοξων κατακτητών μας… Πατριωτική πολιτική είναι η πολιτική υπεράσπισης των εθνικών μας δικαιωμάτων. Η ουσιαστική καταδίκη όσων θέλουν να κάνουν ωμή παρέμβαση στους δημοκρατικούς θεσμούς και κανόνες, ωμή παρέμβαση στο Σύνταγμά μας. Πατριωτική πολιτική δεν είναι η πλήρης υποταγή μπροστά στο χρήμα: αυτό ονομάζεται πουλημένη πολιτική. Πατριωτική πολιτική είναι να εργάζεται προς όφελος των πολιτών της χώρας και όχι ολίγων ισχυρών που θέλουν να διατηρήσουν τα οικονομικά τους κεκτημένα. Πατριωτική πολιτική είναι η πολιτική συνεννόησης προς όφελος των εργαζομένων, του κόσμου και αυτή θα πρέπει να ακολουθήσουν και τα κόμματα της Αριστεράς τα οποία, φευ, δείχνουν να μην στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και να εξακολουθούν να αποζητούν την περιχαράκωση του χώρου τους, την ιδεολογική καθαρότητα, το «αλάθητο του Πάπα» και να επιχειρούν να καπελώσουν και, αν δεν μπορούν, να σβήσουν ό,τι μπορεί να ξεπηδήσει ως μία πρώτη σπίθα λαϊκής αντίδρασης. Και, αν θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι απέναντι στις προθέσεις της εξουσίας, τη λαϊκή αντίδραση τη χρειάζεται και η κάθε κυβέρνηση ως διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την κυριαρχία μας με κάθε τρόπο. Αλλιώς, θα επικρατήσουν οι κάθε λογής Εφιάλτες που πρόδωσαν τους Έλληνες με αποτέλεσμα την ήττα των Σπαρτιατών στην πρώτη μάχη με τους Πέρσες στις Θερμοπύλες. * Είναι δημοσιογράφος στην ΕΡΑ Κέρκυρας ΠΗΓΗ:Από το CORFU PRESS |
