Γ.ΧΟΝΔΡΟΓΙΑΝΝΗΣ:ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ...

                                …ανηλεή πόλεμο!

Όλη  συνέντευξη του κορυφαίου Κερκυραίου τεχνικού, στον ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

Ο τεχνικός της ομάδας Νέων του ΑΟ Κέρκυρα, πρόσθεσε άλλο ένα πανάκριβο «παράσημο» στη σπουδαία συλλογή του (πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου), μίλησε για τον επικείμενο τελικό με (εκτός απροόπτου) την Κασσιώπη, και απάντησε στους… αρνητές!

Από «παράσημα», σωρός. Πρώτα, ως παίκτης. Κατόπιν, ως προπονητής. Ένα non stop αράδιασμα διακρίσεων και προσφοράς και μία ήδη εξασφαλισμένη θέση στα περίοπτα τεφτέρια της σύγχρονης ιστορίας του κερκυραϊκού φουτ-μπολ. Ως σημείο αναφοράς. Με κεφαλαία γράμματα και με θαυμαστικό στο σώσμα…

Εγγύηση γι’ αυτό, τα πεπραγμένα του. Τα έργα και οι ημέρες του. Γραμμένα με μελάνι ανεξίτηλο. Διαρκείας. Γράφει, γράφει, τελεία πουθενά. Ξεκάθαρο, αδελφέ: το προσωπικό του libro d’ oro, έχει ακόμη χώρο για μπόλικα κεφάλαια. Το ένα ήδη γράφτηκε, στα μέσα της βδομάδας. Με όμορφο πενάκι. Είχε φόντο μια πανηγυρική φωτογραφία, που ‘σταζε νιάτα και ταλέντο. Τίτλο, «τελικός Κυπέλλου ΕΠΣΚ 2011-‘12». Και τη δική του υπογραφή. Τη σφραγίδα του Γιάννη Χονδρογιάννη…

«Ποιότητα και ως αθλητές και ως άνθρωποι…»

«Ήταν ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι», η πρώτη ατάκα του τεχνικού του ΑΟ Κέρκυρα (Νέοι) στο Corfusports.gr, μετά τον μεγάλο επαναληπτικό ημιτελικό, απέναντι στην Αναγέννηση: «Ένα ματς, με μια ποιοτική ομάδα, με παίκτες, τους περισσότερους εκ των οποίων γνωρίζω απ’ τη θητεία μου στο Περιβόλι. Ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν αδικηθεί, καθώς θα μπορούσαν κάλλιστα να παίξουν σε μεγαλύτερες κατηγορίες, εάν υπήρχε ένα σωστό και καλοδουλεμένο πλάνο στο νησί και, ειδικότερα, στο Νότο. Θέλω να τους δώσω συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνουν, να τους ευχηθώ υγεία κι επιτυχίες, διότι πέρασα από εκεί και γνωρίζω την ποιότητα που διαθέτουν. Και ως αθλητές και ως άνθρωποι». Τίμιο…

«Φανταστικά τελειώματα στα γκολ!»

Για τον Χονδρογιάννη, το εντυπωσιακό 4-2 και η τεράστια επιτυχία της πρόκρισης στον τελικό, δεν «ακύρωσε» τις δύο όψεις του νομίσματος: «Ήταν στιγμές που ήμαστε πάλι αλλού. Καθόλου προσεκτικοί, συγκεντρωμένοι και οργανωμένοι. Ήταν, όμως, και στιγμές που μας βγήκαν πάρα πολλά πράγματα, απ’ αυτά που έχουμε κουραστεί να δουλεύουμε στο γήπεδο. Κι ευτυχήσαμε και όμορφα γκολ να βάλουμε και ωραίες φάσεις να δημιουργήσουμε. Ειδικότερα τα τελειώματα και στα τέσσερα γκολ, ήταν φανταστικά! Ευελπιστώ αυτά τα λαθάκια που κάνουμε από επιπολαιότητα κι ελαφρότητα, θα διορθωθούν. Και στη συνέχεια να παρουσιαστούμε ακόμη καλύτεροι».

Τελεία, ανάσα και συνέχεια: «Παράλληλα, υπάρχουν πολλά παιδιά, που, βάσει ηλικίας, θα έπρεπε να παίζουν στην 17. Και τα οποία ήδη έχουν πάρει φέτος πολύ χρόνο συμμετοχής. Είμαι πεπεισμένος ότι του χρόνου, λόγω της εμπειρίας, που έχουν αποκομίσει σ’ αυτήν την κατηγορία (Super League) και την πίεση που τους ασκείται, τόσο στις προπονήσεις, όσο και στους αγώνες, του χρόνου, θα εμφανίσουν ακόμη καλύτερο πρόσωπο».

«Η επιπολαιότητα που έχουμε, ως Κερκυραίοι…»

Έστω, και σε στιγμές ιστορικής ευδαιμονίας, το «ανικανοποίητος» δεν είναι λάθος χαρακτηρισμός. Κι επ’ουδενί κακός. Ιδίως, όταν ο λόγος που προκύπτει, δεν είναι η στείρα (αυτο)κριτική. Αλλά η πίστη πως υπάρχει το καλύτερο. Και τούτο, ο Χονδρογιάννης το πιστεύει: «Δεν έχω παράπονα απ’ την προσπάθεια. Αλλά από την επιπολαιότητα που έχουμε ως Κερκυραίοι. Αυτή η ομάδα έχει κουραστεί, έχει ιδρώσει, έχει ματώσει. Ε, είναι κρίμα, λόγω, κάποιες φορές, νοοτροπίας, όλος αυτός ο κόπος να πηγαίνει στα χαμένα».

Γενικώς, το θέμα της νοοτροπίας, είναι από αυτά που βρίσκουν σταθερά μια θέση στην προσωπική ρητορική του. Ή, αν προτιμάτε, στην παιδαγωγική του ποδοσφαίρου που πιστεύει, εκτιμά και υπηρετεί. Με χαρακτηριστική συνέπεια. Ήταν απ’ τα κύρια ζητήματα που είχε να αντιμετωπίσει, αναλαμβάνοντας να «χτίσει» τούτη την ομάδα. Αλλά ουχί το μόνο…

Flash back, ενάμιση χρόνο παραπίσω, στο ξεκίνημα ετούτης την ομάδας. Ένα τσούρμο άγουρα ταλέντα. Τα περισσότερα, με λογική και βιώματα αλάνας. Παιδιά μονάχα απ’ το νησί. Περιορισμένη, άρα, αγορά. Συνειδητά μικρότερα, από τους ηλικιακούς μέσους όρους των υπόλοιπων της Λίγκας. Κι ένα δραματικό υπόλοιπο στο θέμα των υποδομών, των συνθηκών δουλειάς. Σε ένα ταλαιπωρημένο γήπεδο κι ετούτο σπάνια διαθέσιμο σ’ ολόκληρο το εύρος του. Προπόνηση μισό – μισό συχνά, με τους 17άρηδες του Σπύρου Αλαμάνου.

Κι όμως, μέσα σε λιγότερο από 20 μήνες, τα άγουρα ταλέντα, γίνηκαν ομάδα. Βγάζοντας απόλυτη ανταγωνιστικότητα απέναντι σε παραδοσιακές δυνάμεις Super League. Και, πλέον, πάνε τελικό. Όχι, όπως – όπως. Αλλά με μια θριαμβευτική, αήττητη πορεία και «τέσσερα στα τέσσερα» κόντρα στους δυο κύριους διεκδικητές μιας θέσης για τη Δ’ Εθνική (ΟΦΑΜ και Περιβόλι)!

«Τους ευχαριστώ για τον… ανηλεή πόλεμο!»

Μικρή υπέρβαση. Τουλάχιστον, για όσους δεν επιμένουν στην πεισματική –και, συχνά, οριακή- «πολιτική» της άρνησης: «Στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο –είτε ως ποδοσφαιριστής, είτε ως προπονητής- δεν νομίζω ότι έχω δώσει δικαιώματα, για να ακουστούν σχόλια που δεν με αντιπροσωπεύουν. Η αλήθεια είναι ότι από πέρσι τον Δεκέμβρη και μετά, έχω δεχτεί έναν ανηλεή πόλεμο κι επιθέσεις από δύο συγκεκριμένα άτομα, τα οποία, όμως, τα ευχαριστώ! Γιατί, όσο συνεχίζουν, τόσο με κάνουν πιο δυνατό!», επισημαίνει ο Κερκυραίος τεχνικός.

«Οι ίδιοι με βράβευσαν! Και όχι μία φορά…»

Μαζί με μια διπλή, διακριτική… αιχμή: «Τα έργα μου η κερκυραϊκή κοινωνία τα γνωρίζει. Όπως και οι ίδιοι! Γιατί, μαζί με τους υπόλοιπους παράγοντες του κερκυραϊκού αθλητισμού, αυτοί ήταν που με βράβευσαν στο παρελθόν, ως πρώτο προπονητή της Κέρκυρας! Και όχι μία, αλλά περισσότερες φορές!» Η πρώτη…

«Αλλά ξαναλέω: τους ευχαριστώ! Παρά το γεγονός ότι βγαίνουν και κρίνουν, όπως κρίνουν, δίχως να έρχονται καν να παρακολουθήσουν την ομάδα, τη δουλειά που γίνεται, τις αντίξοες συνθήκες που δουλεύουμε». Η δεύτερη… Και ο καθείς, τα συμπεράσματά του…

«Αν ο Κερκυραίος δουλέψει περισσότερο…»

Η δημοσιογραφική πρωτοβουλία να πάει η κουβέντα στην επόμενη τη μέρα του Κυπέλλου (μια μικρή «εισαγωγή» στον επικείμενο τελικό), δέχτηκε ένα ευγενικό break για μια απαραίτητη επισήμανση: «Εγώ, πέρα απ’ τους παίκτες μου, θα ήθελα να ευχαριστώ το ΔΣ του Ερασιτέχνη, τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ κ. Λιμπάντση και, φυσικά, τους συνεργάτες μου, τόσο στην ομάδα Νέων, όσο και τις υπόλοιπες ομάδες των τμημάτων υποδομής. Γιατί, σε τούτη την επιτυχία, μερίδιο ανήκει σε όλους, καθώς όλοι δουλεύουμε σκληρά και καθημερινά για έναν κοινό σκοπό: την παραγωγή Κερκυραίων ποδοσφαιριστών, ικανών με σταδιοδρομήσουν μελλοντικά σε επαγγελματικό επίπεδο. Και το πιστεύω ακράδαντα: αν ο Κερκυραίος δουλέψει περισσότερο και του δοθούν οι συνθήκες –μιλάω, κυρίως, για τα γήπεδα-, είναι ικανός να πάει ψηλά. Αλλά αυτό πρέπει να το χωνέψουνε οι πάντες».

«Τελικός… Δαβίδ-Γολιάθ, αλλά είναι ένα ματς!»

Και τώρα; Αν όλα πάνε φυσιολογικά, αντίπαλος των «μικρών» του ΑΟ Κέρκυρα στον τελικό, θα είναι η ομάδα της Κασσιώπης. Δίχως περιττές συστάσεις, φιοριτούρες και ανούσιες εκφραστικές «γιρλάντες». Γνωρίζουνε οι πάντες. Και, άρα, το ερώτημα, ξεκάθαρο: μπορεί ο ΑΟΚ να κάνει τη ζημιά; Ζητούμενο μια απάντηση, όχι ως τζάμπα ευχολόγιο, αλλά με ρεαλιστική περπατησιά.

Ο Χονδρογιάννης, σκάει χαμόγελο. Ήδη, «διαβάζεται» τις θέλει να (μας) πει: «Είναι ένα ματς… μία κι έξω! Ένα ματς! Θα το παρομοίαζα με τον Δαβίδ και τον Γολιάθ! Μια ομάδα, επί της ουσίας, επαγγελματική, απέναντι σε μια ομάδα άπειρη, που θα προσπαθήσει, όμως, να κάνει τον αγώνα της».

Και πού ξέρεις… Υπήρξε, άλλωστε, και το προηγούμενο του φιλικού, εν μέσω των εορτών, όπου το τελικό 4-3, ψυχρά, καταγραφικά, αν μη τι άλλο, δείχνει αντίσταση. «Εντάξει, με ένα φιλικό, είναι τεράστια η διαφορά. Εν πάση περιπτώσει, εύχομαι να γίνει ένας πολύ όμορφος τελικός, να χαρούν οι Κερκυραίοι που θα έρθουν στο Εθνικό Στάδιο και ο καλύτερος ας νικήσει». Το «κι αν είμαστε εμείς, τόσο το καλύτερο», όχι, δεν το είπε… Τουλάχιστον, με λόγια…

«Θα πανηγυρίσω κι εγώ για την Κασσιώπη! Πάνω απ’ όλα, Κερκυραίος…»

Αφορμής δοθείσης, ο Χονδρογιάννης, ζήτησε να πει δυο λόγια και για την ομάδα της Κασσιώπης. Μια ομάδα με τη (δικαιολογημένη) στάμπα του «φαινόμενου» τη φετινή σεζόν, υπόδειγμα υγείας, καλής προοπτικής και προκοπής. Στο τέλος του μικρού του μονόλογου, μπήκε και η τελεία της κουβέντας: «Επειδή, πάνω απ’ όλα, είμαι Κερκυραίος, να ευχηθώ στην Κασσιώπη να κερδίσει το Πρωτάθλημα και να ανέβει στη Football League 2. Πίστευα πάντα ότι μπορεί να σταθεί εκεί μια κερκυραϊκή ομάδα –πέρα απ’ τον ΑΟ Κέρκυρα.

Το πίστευα, για παράδειγμα, χρόνια για τον Όλυμπο. Το πίστευα για τον Κρόνο, τον Φαίακα, τις δικές μου ομάδες αυτή τη δεκαετία, που όντως είχαν μια καλή πορεία, έγινε προσπάθεια, αλλά, δυστυχώς, κάτι έλειπε. Θέλεις το οικονομικό; Θέλεις η σοβαρότητα; Η πειθαρχία; Το γεγονός ότι δεν είχαμε τόσο μεγάλο ρόστερ; Εν πάση περιπτώσει, κάτι.

Τώρα, αντιθέτως, διαπιστώνω ότι απ’ αυτήν την ομάδα δε λείπει τίποτα. Και χαίρομαι γι’ αυτό, ειλικρινά. Όπως θα χαρώ, βλέποντας Κερκυραίους ποδοσφαιριστές, να υπογράφουν το καλοκαίρι επαγγελματικά συμβόλαια.

Εύχομαι στο ΔΣ της Κασσιώπης και τον πρόεδρο, το προπονητικό τιμ και τους ποδοσφαιριστές, υγεία κι επιτυχίες. Και στο τέλος, να πανηγυρίσουν την πρωτιά. Και μαζί τους θα πανηγυρίσω κι εγώ. Γιατί, μην το ξεχνάς, πολλά παιδιά απ’ την ομάδα, έχουν περάσει χρόνια και από τα χέρια μου…».