Μαρτυρολόγια των γυναικών, δράση και ποίηση
στα «Διηγήματα» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη
Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ
ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
Με θέμα: «Μαρτυρολόγια των γυναικών, δράση
και ποίηση στα “Διηγήματα” του Κωνσταντίνου Θεοτόκη», και προβολή
φωτογραφικού υλικού, θα μιλήσει στην Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών (Μουσείο Σολωμού,
Μουράγια, Κέρκυρα), την Τετάρτη 27
Μαρτίου 2012 και ώρα 19.30 ο κ. Στέφανος Κυπριώτης. Η ομιλία του κ.
Κυπριώτη εντάσσεται στη σειρά εκδηλώσεων της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών για
τα 90 χρόνια από τον θάνατο του Κερκυραίου πεζογράφου Κωνσταντίνου Θεοτόκη, που έχουν γενικό θέμα «Ο Κ. Θεοτόκης και το βίωμα».
Ο Στέφανος
Κυπριώτης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1959 και σπούδασε...
... Πολιτικές και Οικονομικές επιστήμες στην Αθήνα. Με το θέατρο ασχολήθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια, συμμετέχοντας σε ομάδες, σε θεατρικά εργαστήρια και σεμινάρια. Από το 1989 μέχρι το 2003 ήταν ο σκηνοθέτης του Θεατρικού Εργαστηρίου Φαίακες και σκηνοθέτησε 15 θεατρικά έργα. Μεταξύ αυτών την Αγάπη παράνομη 1994 και το Αμάρτησε; 1998, βασισμένα στα Διηγήματα (Κορφιάτικες ιστορίες) του Κων/νου Θεοτόκη.
... Πολιτικές και Οικονομικές επιστήμες στην Αθήνα. Με το θέατρο ασχολήθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια, συμμετέχοντας σε ομάδες, σε θεατρικά εργαστήρια και σεμινάρια. Από το 1989 μέχρι το 2003 ήταν ο σκηνοθέτης του Θεατρικού Εργαστηρίου Φαίακες και σκηνοθέτησε 15 θεατρικά έργα. Μεταξύ αυτών την Αγάπη παράνομη 1994 και το Αμάρτησε; 1998, βασισμένα στα Διηγήματα (Κορφιάτικες ιστορίες) του Κων/νου Θεοτόκη.
Ο ίδιος παρατηρεί: «Στο θέατρο δεν δουλεύω με βάση προδιαγεγραμμένο
σχέδιο. Δουλεύω εμπειρικά και δέχομαι ερεθίσματα βλέποντας και ακούγοντας. Οι
πηγές μου δεν είναι απαραίτητα, αμιγώς,
θεατρικά έργα. Επιλέγω το θέατρο των συγκρούσεων , γιατί πιστεύω, πως
για να λυτρωθείς από τους φόβους σου, τα πάθη, την αγωνία, την απελπισία σου,
αλλά και για να διεκδικήσεις ένα κόσμο καλύτερο, πιο πνευματικό, πιο διορατικό,
πιο ηθικό, πρέπει να συγκρουστείς. Όταν διάβασα τα Διηγήματα (Κορφιάτικες ιστορίες) του Κων/νου Θεοτόκη,
διέκρινα, από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, όλα εκείνα τα στοιχεία, που είναι
απαραίτητα για την σύνθεση ενός θεατρικού έργου, δηλαδή, ιδιαίτερη γραφή,
δυνατό λόγο, δράση, χρώματα, ρυθμό, πλοκή, ολοκληρωμένους κεντρικούς ήρωες,
αλλά και ενδιαφέροντες δεύτερους ρόλους
και άλλα, που είναι εξίσου σημαντικά για μένα, όπως, πάθη, συγκρούσεις,
διλλήματα, εξέλιξη των χαρακτήρων και των καταστάσεων, κορύφωση των γεγονότων,
κάθαρση, ποίηση. Στα Διηγήματα, αυτό,
που με συγκλονίζει, είναι τα μαρτυρολόγια των γυναικών. Οι άντρες,
ντροπιασμένοι από δύναμη και πάθος, σχεδόν αφύσικοι, οδηγούνται σε βίαιη
συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες. Από την άλλη μεριά, αυτό που με γοητεύει
πολύ, είναι αυτό το πρωτόγονο, απελευθερωμένο και
ριψοκίνδυνο ένστικτο, που
αποπνέει η δράση κάποιων από τις
ηρωίδες. Αυτό όμως, που ήθελα περισσότερο, να προσπαθήσω να αναδείξω, ήταν η
ποίηση που κρύβεται, πίσω από όλη, συνολικά, τη θέση της γυναίκας στα Διηγήματα. Η γυναίκα-μάνα, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κύκλο της ζωής, μόνο
ποιητικά θα μπορούσε να αποδοθεί».
