Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ποδοσφαίρου το έγραψαν μεγάλοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Πελέ, ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο Μπόμπι Μουρ, ο Φρανς Μπεκενμπάουερ, ο Ζίκο, ο Μισέλ Πλατινί, ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, «υπόδειγμα» αγωνιστικότητας αλλά και αθλητικού ήθους, μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Ποδοσφαιριστές που αποτέλεσαν, και ίσως αποτελούν ακόμα, την...... ενσάρκωση του αθλητικού ιδανικού στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Το ποδόσφαιρο, ωστόσο, δεν ήταν μόνον αυτή, η όμορφη ενθαρρυντική όψη… Έχει και μια πιο σκοτεινή, γοητευτική πλευρά, χάρις στην οποία οφείλει, ενδεχομένως, ένα μεγάλο μέρος της δημοφιλίας του, που εξέφραζαν χαρακτήρες όπως ο Τζορτζ Μπεστ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Πολ Μπράιτνερ, ο Ρόντνεϊ Μαρς, ο Πολ Γκασγκόιν, κ.λπ., οι οποίοι συνδύαζαν το ταλέντο με μιαν ατιθάσευτη ροπή προς το «κακό» και την «ανηθικότητα». Οι «καλοί» και «κακοί» ήρωες, πρωταγωνιστές στην αιώνια ποδοσφαιρική παράσταση της ζωής μας.
Ανάμεσα σ’ αυτούς, ωστόσο, παρεισφρέουν και κάποιοι άλλοι τύποι, όπως ο Βίνι Τζόουνς ή ο Ρομέο Μπενέτι, «ωραίοι σκληροί» μέσα στην ποδοσφαιρική τρέλα τους, αυτοί που αντιπροσώπευσαν, «υποδειγματικά», την cult κουλτούρα του αθλήματος, χωρίς την οποία δεν θα ήταν έτσι όπως το ξέρουμε...
Πού θέλω να καταλήξω και γιατί κάνω αυτήν την περίπου… λογοτεχνική εισαγωγή για ένα ποδοσφαιρικό θέμα; Λοιπόν, παρακολουθώ εδώ και ένα χρόνο την πορεία του Λουίς Σουάρεζ στην Πρέμιερ Λιγκ με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Και δυσκολεύομαι να τον κατατάξω σε κάποιαν από τις πιο πάνω κατηγορίες. Δεν είναι ούτε Πελέ, ούτε Μπεστ, αλλά ούτε Βίνι. Μοιάζει να εκφράζει περισσότερο μιαν αθλητική πατέντα ηθικού τυχοδιωκτισμού και εξαχρείωσης, συνδυασμένη με το ταλέντο και μιαν ενστικτωδώς τεχνουργημένη αθωότητα… Όσα έκανε τους τρεις τελευταίους μήνες -ρατσιστική επίθεση στον Εβρά, άσεμνη χειρονομία στους οπαδούς της Φούλαμ, δολοφονική κλοτσιά στον Σκοτ Πάρκερ- θα έπρεπε να τον είχαν στείλει, διά παντός, εκτός Πρέμιερ Λιγκ...
Μιχάλης Παπαδόπουλος
