Ο Πρετεντέρης έγραψε κάτι. Δουλειά του είναι. Κάπως πρέπει
να ζήσει. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αν και προσωπικά θεωρώ ντροπή να
είσαι «Πρετεντέρης». Ο Πρετεντέρης έγραψε στα «ΝΕΑ» ένα άρθρο για τον Τσάβες.
Το έγραψε για να χτυπήσει τον Τσίπρα. Είναι τόσο προκλητικά εμφανές, που
σίγουρα το έκανε για να το καταλάβουν όλοι. Πάντα οι «Πρετεντέρηδες» χτυπούσαν
τον Τσίπρα περιγελώντας τον για το θαυμασμό που εξέφραζε για τον Τσάβες.
Ο Πρετεντέρης, άλλωστε, δε γράφει για την εξωτερική
πολιτική, αλλά για την ελληνική. Έκανε την εξαίρεσή του και
... Τσάβες την ημέρα που εκείνος πέθανε. Αν όσοι γράφουμε στο twitter είχαμε
τολμήσει να κάνουμε πλάκα ή να γράψουμε «σκατά στον τάφο του τάδε» όπου «τάδε»
θα ήταν κάποιος πολιτικός συμπαθής στον Πρετεντέρη, οι «Πρετεντέρηδες» θα
δήλωναν αηδιασμένοι από την απουσία σεβασμού μας.
Αντιγράφω το άρθρο του Πρετεντέρη και με πλάγια γράμματα
μέσα σε παρενθέσεις απλώς μονολογώ:
«Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ορφανοί που ο Πρόεδρος Τσάβες
πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του – εγώ, πάλι, όχι…
(Στ’ αρχίδια μας πως νιώθεις. Ειλικρινά)
Θυμίζω ότι ο «ηγέτης των φτωχών» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία
του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992 για
το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή.
( Το πραξικόπημα έγινε εναντίον του πρώην πρόεδρου της Βενεζουέλας Κάρλος
Αντρές Πέρες, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε κάτω από τις αντιδράσεις του λαού για
τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς στα οποία ήταν πρωταγωνιστής)
Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους
και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της
Βενεζουέλας» – το «κανονικά» με την πιο διασταλτική έννοια της «κανονικότητας»
σε μια κανονική δημοκρατία…
(Δεν υπάρχει διασταλτικότερη έννοια της «κανονικότητας»
μιας Δημοκρατίας, από το να κυβερνά μία κυβέρνηση 3 κομμάτων που πήρε μπόνους
50 εδρών, ξεφτιλίζει το Σύνταγμα μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και
καταργεί τη Βουλή με την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων, ενώ βιάζει κάθε
δημοκρατική διαδικασία χρησιμοποιώντας διαρκώς τη διαδικασία του
κατεπείγοντος).
Ο άνθρωπος κατάλαβε εγκαίρως ότι αντί να μπλέκει σε
πραξικοπήματα είναι ασφαλέστερο να κυβερνά υποδυόμενος τον «φίλο του λαού». Και
αυτό το κατάφερε για περισσότερο από μια δεκαετία.
(Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ υποδύθηκαν τους «φίλους του λαού»
κυβερνώντας ασταμάτητα επί 39 ολόκληρα χρόνια, έχοντας την ίδια ιδεολογία και
δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της αντιπαράθεσης δύο κομμάτων ώστε να
εναλλάσσονται αρμονικά στην εξουσία και να εξολοθρεύουν από κοινού κάθε
δυνατότητα εξέλιξης νέου πολιτικού φορέα. Όχι 10, λοιπόν, αλλά επί 39 χρόνια οι
εκφραστές μιας ιδεολογίας, συνεχίζουν να κυβερνούν την Ελλάδα συμμετέχοντας
στην ίδια κυβέρνηση και ομολογώντας πως τίποτα δεν τους χωρίζει).
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η φιλία του Τσάβες με τον λαό
είχε δύο όψεις. Η μία όψη ήταν η ραγδαία αύξηση της διαφθοράς και της
φαυλότητας (μεταξύ φίλων, προφανώς…) που διευκολύνθηκε από τα πετρελαϊκά έσοδα
της Βενεζουέλας.
(Τα οποία πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας παρέμεναν στη
Βενεζουέλα. Μάλλον για τους «Πρετεντέρηδες» είναι πιο θεμιτό να διαμοιράζονται
τα περιουσιακά στοιχεία κάποιας χώρας σε 5 μεγαλοεργολάβους – καναλάρχες έναντι
μηδενικού αντιτίμου. Απόψεις είναι αυτές)
Μπροστά στο πελατειακό κράτος του Τσάβες, οι δικοί μας του
ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θυμίζουν ανυπόκριτα μέλη του κινήματος «Αξιοκρατία και
Πολιτική».
(Είναι άγνωστο από πού αντλεί αυτή την πληροφόρηση ο κ.
Πρετεντέρης, όμως θα ήταν χρήσιμο αν μας έλεγε ποιοι ήταν οι αντίστοιχοι
Τσοχατζόπουλοι, Παπαντωνίου, Ψωμιάδηδες, Παπαγεωργόπουλοι, Χριστοφοράκοι και
πολλοί άλλοι, της Βενεζουέλας).
Η άλλη όψη ήταν πως στη Βενεζουέλα δεν υπήρχαν πολλά
περιθώρια για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού.
(Ενώ, ως γνωστόν, στην Ελλάδα όποιος δεν ανήκε στο ΠΑΣΟΚ
και στη ΝΔ προσλαμβάνονταν αμέσως στο Δημόσιο, αλλά και όποιος επιχειρηματίας
δεν ήταν γνωστός υπουργού διεκδικούσε επί ίσοις όροις κάθε δημόσιο έργο και
συχνά κέρδιζε τον διαγωνισμό).
Στις εκλογές, η αντιπολίτευση μετρούσε συνήθως
περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από βουλευτές. Ενώ η έννοια της
ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο.
(Προφανώς το ότι στην Ελλάδα που μετράμε
νεκρούς από αυτοκτονίες μετά τις εκλογές, θεωρείται δημοκρατική επιτυχία. Ενώ,
η ανεξάρτητη δημοσιογραφία στη χώρα μας έχει περιγραφεί με τον καλύτερο τρόπο
από τον ίδιο τον κ. Πρετεντέρη ο οποίος προσφάτως δήλωσε: “Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν
είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το
αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και
εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!».” Επίσης είναι γνωστό ότι στην
Ελλάδα η δημοσιογραφία είναι ανεξάρτητη και από τη μαρτυρία του αφεντικού του
κ. Πρετεντέρη, ο οποίος έγραψε: «Είναι αληθές ότι ο ΔΟΛ εζήτησε δάνειο
από την Εθνική Τράπεζα της οποίας είναι πελάτης τα τελευταία 90 χρόνια. Η
Εθνική είπε όχι επισήμως. Ανεπισήμως μας είπαν ότι δεν το ενέκρινε το Μαξίμου.
Είναι προφανές ότι παρεμβάσεις στις τράπεζες εναντίον εφημερίδων που δεν
ικανοποιούν τις επιθυμίες των κυβερνώντων μαρτυρούν φασίζουσα νοοτροπία», ενώ προσφάτως, ο απερχόμενος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης
Καρχιμάκης, είπε σε ομιλία του ότι: «Ο
Ψυχάρης έριξε τον Παπανδρέου γιατί του αρνήθηκε το δάνειο». Εν ολίγοις, στην
Ελλάδα η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας είναι περίπου συνώνυμη με
επικήδειο. Της Δημοκρατίας)
Όλα αυτά βεβαίως γινόντουσαν στο όνομα του λαού αλλά και
κάτω από την ταμπέλα μιας «Αριστεράς», η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη
δημοκρατική και σοσιαλιστική Αριστερά που ξέρουμε στην Ευρώπη.
(Προφανώς εδώ ο κ. Πρετεντέρης εννοεί ότι ως ιδανική,
δημοκρατική, σοσιαλιστική ευρωπαϊκή Αριστερά αντιλαμβάνεται μόνο τη ΔΗΜΑΡ.
Γούστα είναι αυτά)
Η «Αριστερά του Τσάβες» ήταν περισσότερο σημαία ευκαιρίας
ενός φαύλου και αυταρχικού καθεστώτος, το οποίο εξάγνιζε τη συνείδησή του
βρίζοντας την Αμερική και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα.
( Επίσης αποκάλεσε «Χίτλερ»
και «Σατανά» τον Τζορτζ Μπους, «γαϊδούρι» τον Τόνι Μπλερ και «φασίστα» τον Χοσέ
Μαρία Αθνάρ, οπότε λογικά ήταν πολύ κακός άνθρωπος. Άσε δε που έδινε δωρεάν
πετρέλαιο στην Κούβα και δεν έστειλε έναν Στουρνάρα να αφήσει τους Κουβανούς να
ψοφήσουν χωρίς πετρέλαιο.)
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όποιος αποδέχεται το βασικό
αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν μπορεί να
αισθάνεται όχι μόνο συγγενής αλλά ούτε καν συνοδοιπόρος με τέτοια καθεστώτα –
μιλάμε για άλλον κόσμο.
(Ε, άλλη ήπειρος, άλλη κουλτούρα, άλλες γλώσσες,
μπερδεμένα πράγματα μωρέ. Όχι τόσο καθαρά όπως στην Ευρώπη που στέκονται όλοι
σούζα μπροστά στη Μέρκελ και ξεμπερδευόμαστε)
Πράγμα που δεν εμπόδισε βεβαίως διάφορους ευρωπαίους
«αριστερούς» να προσκληθούν, να κολακευθούν, ακόμη και να σιτισθούν από τον
Τσάβες.
(Ενώ το να είσαι ομοτράπεζος του Βενιζέλου, να σιτίζεσαι
από μεγαλοεργολάβους και να υμνείς το
σχέδιο Ανάν, έχει μια ποιοτική διαφορά)
Αποδεικνύεται ενδεχομένως ότι οι σημαίες ευκαιρίας κάνουν
τελικά τη δουλειά τους.
(Ε, όχι και ενδεχομένως! Δευτέρα – Τετάρτη μνημονιακός,
Τρίτη – Πέμπτη αντιμνημονιακός. Τα ξεχάσαμε;)
Αλλά παραμένει ανεξήγητο πώς τέτοιου τύπου καθεστώτα και
ηγέτες καταφέρνουν να ασκούν γοητεία σε πρόσωπα που (κατά τα άλλα…) σκίζουν τα
ρούχα τους για τη δημοκρατία και την πρόοδο.
(Ε, σιγά το πράγμα! Εδώ άλλοι υποτίθεται ότι καταγγέλλουν
την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία και υπερασπίζονται την κατοχή της
Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Δε βγάζεις άκρη, άσε, τρέλα σκέτη)
Εκτός και αν η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή. Και ότι η
δημοκρατία είναι και γι’ αυτούς σημαία ευκαιρίας. Οπότε δεν έχουν ιδιαίτερους
ενδοιασμούς να ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι με τον κάθε Τσάβες».
( Το λες και αυτοκριτική).
Να ξεκαθαρίσω ότι ούτε τον Τσάβες λάτρεψα ποτέ, ούτε τη
Βενεζουέλα θεώρησα παράδεισο. Όμως όταν θες να χτυπήσεις τον Τσίπρα, χτυπάς τον
Τσίπρα. Όταν θες να υπερασπιστείς τον Σαμαρά, υπερασπίζεσαι τον Σαμαρά. Κι όταν
μιλάς για Δημοκρατία, δεν υποθάλπεις δημοσιογραφικά τα καθεστώτα που τη βιάζουν
σε κάθε ευκαιρία. Όσο για το «καλό της Αριστεράς», ας το αφήσουμε στους
αριστερούς. Η κριτική για τις επιλογές της και η ιδεολογική αντιπαράθεση είναι
θεμιτή, το ψευτοενδιαφέρον για την καθαρότητά της, προερχόμενο από ανθρώπους
που θα ήθελαν να δουν την Αριστερά στο φούρνο με πατάτες, είναι πρόστυχο και
χαρακτηρίζει τους άθλιους.
