Άνθρωπος χαμηλών τόνων, λιγομίλητος,
έμοιαζε περισσότερο για τον "καλό θείο" και λιγότερο για τον
μεγαλοπαράγοντα που "έτρεμαν" τα τρωκτικά του ελληνικού ποδοσφαίρου.Ο
συνεργάτης του Contra.gr από το Ηράκλειο, Μάνος Σουργιάς, γράφει για τον
εκλιπόντα Απόστολο Παπουτσάκη.
Είναι κλισέ και τετριμμένα τα
περισσότερα από όσα λέγονται οι γράφονται για κάποιον που φεύγει από τη ζωή.
Ορισμένες φορές, δυστυχώς λίγες και για συγκεκριμένα πρόσωπα, ότι και να γράψει
ή να πει κανείς είναι λίγα για να αποτυπώσουν το μέγεθος της απώλειας…
Ένας από αυτούς είναι ο Απόστολος
Παπουτσάκης ο οποίος από τα ξημερώματα της Δευτέρας 23 Ιουλίου σωματικά δεν
είναι πια κοντά μας, γιατί η ανάμνησή του θα μείνει ανεξίτηλη πάνω σε όλους
όσους συνεργάστηκε μαζί τους, άμεσα ή έμμεσα, επαγγελματικά ή προσωπικά.
Ένας άνθρωπος ο οποίος μολονότι είχε
δημιουργήσει τη δική του ξεχωριστή και επιτυχημένη επαγγελματική πορεία αρκετά
χρόνια τώρα, τα τελευταία ήταν αυτά που έγινε ευρύτερα γνωστός, χάρη στην
ενασχόλησή του με τον Εργοτέλη. Όταν οι κ.κ. Σουλτάτος και Τζώρτζογλου
«ανακάλυψαν» τον Απόστολο Παπουτσάκη και τον έπεισαν να ασχοληθεί με τα
διοικητικά της Κρητικής ομάδας, λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν πως λίγα χρόνια
αργότερα θα γινόταν ο απόλυτος καπετάνιος του συλλόγου, με τη ξεχωριστή του
παρουσία, όπως άλλωστε ξεχωριστός είναι και ο Εργοτέλης…
Από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του
στην ηγεσία του Εργοτέλη ο Απόστολος Παπουτσάκης άρχισε να δείχνει πως η
φιλοσοφία του είναι εντελώς διαφορετική από τους συναδέλφους του ιδιοκτήτες
άλλων ΠΑΕ. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, λιγομίλητος, έμοιαζε περισσότερο με τον
«καλό θείο» και λιγότερο με τον μεγαλοπαράγοντα που «έτρεμαν» τα τρωκτικά του
Ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάτι που ήταν επιλογή του, καθώς θεωρούσε πως με το
γλυκό μπορείς να κερδίσεις περισσότερα από ότι με το άγριο, ενώ περισσότερο
ήθελε να εμπνέει σεβασμό, παρά φόβο.
Αυτό βέβαια κάποιοι το εισέπραξαν ως
αδυναμία και δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την
ξεχωριστή παρουσία του Απόστολου Παπουτσάκη, με κάποιους από αυτούς να το
καταφέρνουν, είτε αυτοί ήταν παράγοντες, είτε ατζέντηδες, είτε ποδοσφαιριστές,
είτε προπονητές ή ακόμα ακόμα και δημοσιογράφοι ή άτομα εμπλεκόμενα με τα ΜΜΕ.
Ο ίδιος περισσότερο έδειχνε πως «θέλει»
να παριστάνει τον μαλθακό άνθρωπο που μπορεί να «γελάσει» κάποιος, παρά του ότι
ήταν. Τουναντίον! Άνθρωπος της «πιάτσας», αυτοδημιούργητος που ξεκίνησε από
χαμηλά για να φτάσει να ηγείται μιας μεγάλης εταιρείας, κοντολογίς άνθρωπος που
δεν μπορεί να τον «γελάσει» εύκολα κανείς…
Για το λόγο αυτό και βλέποντας πως οι
περισσότεροι (όχι όμως όλοι, καθώς είχε δίπλα του και ανθρώπους-στηρίγματα όπου
τον βοηθούσαν με ανιδιοτέλεια) ότι έκαναν το έκαναν προς ίδιο όφελος, άρχισε να
συγκεντρώνει πάνω του όλο και περισσότερες αρμοδιότητες, όλο και περισσότερες
ευθύνες, θέλοντας να μην δίνει περιθώριο δράσης σε διάφορους σφουγγοκωλάριους.
Το έκανε όμως σε υπερβολικό βαθμό με αποτέλεσμα ακόμα και αυτοί που πραγματικά
και χωρίς να αποζητούν κανένα προσωπικό όφελος, ήθελαν να τον βοηθούν, να
νιώθουν παραγκωνισμένοι…
Το σώμα του κυρ Απόστολου δεν θα είναι
πια ανάμεσά μας. Η προσωπικότητα και η ταυτότητά του χαρακτήρα του όμως θα
αιωρούνται πάντα πάνω σε ότι έχει να κάνει με τον Εργοτέλη, αλλά και την
εταιρεία του.
Για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν ένας
ξεχωριστός άνθρωπος...
Μάνος Σουργιάς από το Contra.gr
