Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

CNN:Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ...


Οι κοινωνίες που βρίσκονται σε κρίση μοιάζουν με αναποδογυρισμένες κυψέλες μελισσών. Τα σμήνη υπερίπτανται εν συγχύσει, απειλώντας να επιτεθούν σε ό,τι αποσπάσει την προσοχή τους κινούμενα εγγύς του συμβάντος.

Σε αυτή τη φάση των απόλυτων αδιεξόδων βρίσκουν ευήκοα ώτα ακραίες ερμηνείες της κρίσης και του κόσμου οι οποίες είτε προέρχονται από την άκρα δεξιά, είτε από την άκρα αριστερά, έχουν ένα κοινό σημείο ...

...ερμηνεύουν τον κόσμο και προσδιορίζουν την ταυτότητα των εν αδιεξόδω εβρισκομένων μέσω της δημιουργίας εχθρών.

Ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν δυο ηγέτες της νεότερης ιστορίας που στήριξαν την αποδοχή της εξουσίας τους καλλιεργώντας στα πλήθη το φόβο και το μίσος για πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς.

Το κεφάλαιο, οι ξένοι, οι Εβραίοι, οι επιχειρήσεις, ο διάβολος, οι αλλόπιστοι αποτελούν εύκολο άλλοθι απόδοσης ευθυνών και αντισυσπείρωσης για τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες και τις τυραννικές θρησκείες.

Κατά ένα αυτοματοποιημένο τρόπο σε κάθε ιστορική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης τα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος διογκώνονται και αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις, είτε μπλοκάροντας με την παρουσία τους όποιες λύσεις προσπαθούν  να εφαρμόσουν οι μετριοπαθείς δυνάμεις, είτε αναλαμβάνοντας την εξουσία και αναμετρώμενοι με πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς.

Στη παρούσα κρίση μια σειρά αστοχίες αλλά και τυχαία περιστατικά έχουν φέρει την Ελλάδα στην θέση της αιχμής του δόρατος μιας πολύπλοκης και πολυεπίπεδης κρίσης.

Το πρώτο επίπεδο της κρίσης έχει αμιγώς ελληνικά χαρακτηριστικά. «Πατάει» σε μια κρίση ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκεται μεταξύ Ανατολής και Δύσης και της αδυναμίας της να κινηθεί προς το μοντέλο των δυτικών ευρωπαϊκών κοινωνιών ή εκείνο του βαλκανικού περίγυρου και της Μέσης Ανατολής.  Η Ελλάδα από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετά συγκροτήθηκε και διάνυσε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σαν προτεκτοράτο των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων και μετά τον τελευταίο πόλεμο σαν προτεκτοράτο της Δύσης.

Εντός ενός τέτοιου πλαισίου μεταπολεμικά στήθηκε ένα αυταρχικό πολιτικό μοντέλο στα πλαίσια των ορίων του «Ψυχρού Πόλεμου»  το οποίο βασίστηκε σε ένα κρατικοδίαιτο, σε μεγάλο βαθμό, οικονομικό μοντέλο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, προστατευόμενο με δασμούς από το διεθνή ανταγωνισμό.

Μεταπολιτευτικά το πελατειακό πολιτικό και οικονομικό  μοντέλο  χάρη στις  αθρόες επιδοτήσεις από την ΕΟΚ και την περίοδο της ευημερίας με δανεικά που ίσχυσε για τις δυτικές κοινωνίες, εξελίχθηκε σε ένα παρασιτικό μέχρι παράλυσης μόρφωμα.

Η κρίση του 2008 σήμανε την αρχή του τέλους του εύκολου δανεισμού για τη Δύση καθώς οι αγορές ανακάλυψαν πως το χρέος έχει φτάσει σε επίπεδα μη εξυπηρετήσιμα.

Το δίπολο του προβλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο έγκειται στην αντίθεση δανειζόμενη Δύση και δανείστρια Ανατολή. Δανειζόμενος ανεπτυγμένος κόσμος και δανειστής αναπτυσσόμενος. Εντός ευρωζώνης έχουμε δανειστή βορρά, δανειζόμενο Νότο.

Εντός αυτών των αντιφάσεων έχουμε μια σειρά άλλες παγκόσμιες εξελίξεις που θα καθορίσουν πολλές συγκρούσεις και αλλαγές τα επόμενα χρόνια.

Μεταφορά θέσεων εργασίας από ανεπτυγμένες χώρες σε αναπτυσσόμενες λόγω παγκοσμιοποίησης των οικονομικών δραστηριοτήτων.

Ταχύτερη προσαρμογή στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου σε σχέση  με τον κόσμο της εργασίας, με αποτέλεσμα διεύρυνση του χάσματος μεταξύ εισοδημάτων.

Μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών προς τις ανεπτυγμένες κοινωνίες είτε για πολιτικούς λόγους, είτε για οικονομικούς, είτε για οικολογικούς.

Δημογραφική γήρανση των ανεπτυγμένων κοινωνιών.

Αύξηση της  ζήτησης και των τιμών των πρώτων υλών, λόγω της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πληθυσμών των αναπτυσσόμενων χωρών (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, Τουρκία κ.ά.).

Μείωση των γόνιμων καλλιεργούμενων εκτάσεων λόγω υπερεκμετάλλευσης ή κλιματικών αλλαγών, η οποία με την ταυτόχρονη αύξηση της ζήτησης για περισσότερη και καλύτερη διατροφή δημιουργεί ασφυκτικές καταστάσεις.

Η Ελλάδα σε μια εποχή ραγδαίων εξελίξεων και ανακατατάξεων στο παγκόσμιο καταμερισμό πολιτικών, νομισματικών και οικονομικών δραστηριοτήτων και ισχύος έχει καταφέρει να βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος της κρίσης.

Σε μια περίοδο ανακατατάξεων έχει καταφέρει να βρίσκεται με ένα τεράστιο χρέος, χωρίς παραγωγική υποδομή, με εθισμένο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε μια παρασιτική κρατικοδίαιτη αντίληψη που δημιούργησε η ευημερία με δανεικά και επιδοτήσεις.

Βρίσκεται εκτός αγορών και κινδυνεύει να βρεθεί έκτος Ευρωζώνης με το διεθνές της κύρος βαριά τραυματισμένο, με πιθανές ανεπανόρθωτες συνέπειες.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κατανοήσει κάποιος τον κόσμο και μέσω αυτής της διαδικασίας να τον αλλάξει, ενεργώντας με βάση το λεπτό σημείο ισορροπίας της συλλογικής ευημερίας μέσω της ατομικής προσπάθειας και προόδου.

Ο αντιδραστικότερος τρόπος ερμηνείας του κόσμου είναι του αυτοπροσδιορισμού μέσω της δημιουργίας εχθρών.  Οι κοινωνίες όταν βρίσκονται σε αδιέξοδο πέφτουν σε κρίση.

Σε αυτό το σκηνικό πρωταγωνιστές των πολιτικών κοινωνικών εξελίξεων έχουν αναδειχτεί κόμματα των δυο άκρων τα οποία δημαγωγούν υποσχόμενα «μαγικές» λύσεις με έτοιμες απαντήσεις σε ερωτήματα τα οποία ακόμη δεν έχουν τεθεί.


Πηγή:www.capital.gr