του Χρυσόστομου Μπούκα
Μπάντα Άτσεχ, Σουμάτρα Ινδονησίας. Χρόνος 2004, ημερομηνία: 26η του Δεκέμβρη.Όλα καλά. Σχεδόν παραδείσια. Ζεστός πρωινός ήλιος. Η θάλασσα παιχνιδίζει με τα χρώματα του πρωινού. Κόσμος ήδη βρίσκεται στην παραλία.
Άλλοι κοιμούνται ή μόλις έχουν ξυπνήσει και παίρνουν αμέριμνοι το πρωινό τους αφήνοντας το βλέμμα να χάνεται στο βάθος της...
... γαλαζοπράσινης θάλασσας.
Μερικοί στις δουλειές τους κουρασμένοι από τη χθεσινή νύχτα, νυσταλέα σκουπίζουν, καθαρίζουν, τακτοποιούν την πραμάτεια τους για τη νέα μέρα, ίδια με την προηγούμενη.
Ξαφνικά μια υπόκωφη βοή. Μετά απόλυτη σιγή. Καμώματα της εξωτικής φύσης. Τα νερά της παραλίας υποχωρούν. Από μακριά η θάλασσα αρχίζει να αφρίζει χωρίς λόγο και το κύμα γρήγορα, πολύ γρήγορα πλησιάζει την ακτή.
Και από αυτή τη στιγμή ο όλεθρος. Με αναπάντεχα σφοδρή δύναμη χτυπάει την παραλία και το ίδιο ορμητικά ξεχύνεται στην Μπάντα Άτσεχ και σκορπίζει το θάνατο και την καταστροφή.
Η μανία κρατάει αρκετή ώρα, μέχρι πια δεν έχει τίποτα άλλο να σκοτώσει και να καταστρέψει.
Άψυχα κορμιά στη γη, κατεστραμμένες περιουσίες κόποι μιας ζωής, άστεγοι, πονεμένοι, φοβισμένοι, χαμένοι.
Με τι δύναμη, τι κουράγιο και τι μέσα μπορείς να δεις το μέλλον στην περιοχή;
(Φυσική ή ανθρώπινη καταστροφή δεν έχει τόση σημασία, πάντα ολέθρια είναι).
Είναι φανερό ότι θα έρθουν οι ξένοι να αγοράσουν φτηνά γη, περιουσίες, να χτίσουν, να γίνουν τα νέα αφεντικά!
Επέλεξαν την πατρίδα μας σαν τόπο παραμονής για τις καλοκαιρινές διακοπές τους.
Παραδείσια χώρα η Ελλάδα!
