Η ανακοίνωση της Τρόικας αναφέρει ότι «οι προοπτικές του ελληνικού προγράμματος διάσωσης παραμένουν αβέβαιες, καθώς υπάρχουν ακόμη ανεπίλυτες διαφορές μεταξύ της Ελλάδας και των
δανειστών της.» Αυτό, θα μπορούσε απλώς να κλονίζει το success story του
Σαμαρά, για όσους ακόμη το πιστεύουν.
Το χειρότερο σημείο της ανακοίνωσης είναι ότι «Οι
ελληνικές αρχές έχουν δεσμευτεί να λάβουν διορθωτικά μέτρα ώστε να διασφαλιστεί η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του 2013-14και πρωτογενούς πλεονάσματος εφέτος». Αυτό σημαίνει ξεκάθαρα νέα μέτρα. Με όποια μορφή κι αν ληφθούν, θα είναι νέα μέτρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς όποτε αμφισβητείται, τρέχει σε ...
ελληνικές αρχές έχουν δεσμευτεί να λάβουν διορθωτικά μέτρα ώστε να διασφαλιστεί η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του 2013-14και πρωτογενούς πλεονάσματος εφέτος». Αυτό σημαίνει ξεκάθαρα νέα μέτρα. Με όποια μορφή κι αν ληφθούν, θα είναι νέα μέτρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς όποτε αμφισβητείται, τρέχει σε ...
...διάφορες «ελπιδοφόρες
προβλέψεις» της Τρόικας και τις καλεί σε ενίσχυση. Αυτή τη φορά δε θα μπορέσει
να το κάνει. Το ΔΝΤ μένει μέχρι… να φύγει. Τελείωσε τη δουλειά του και μετράει
μέρες. Ίσως ψάχνει μια επικοινωνιακή ευκαιρία για να μη χρεωθεί – έστω αποκλειστικά
– την καταστροφή μιας ακόμη χώρας, όπως τόσες και τόσες άλλες.
Οι γερμανικές εκλογές είναι ακόμη ένα παραμύθι που εντάσσεται στα πλαίσια τοποθέτησης διάφορων χρονικών ορόσημων ελπίδας. Αυτή τη φορά υπόσχονται πως μετά τις γερμανικές εκλογές η Γερμανία θα μειώσει τις απατήσεις της. Φρικτό ψέμα. Μετά τις εκλογές η Γερμανία θα αυξήσει τις απαιτήσεις της. Η Μέρκελ θα κάνει επίδειξη ανηθικότητας και απανθρωπιάς μόλις επανεκλεγεί. Δε θέλει να μπει σε ηθικές τάφρους προεκλογικά ενοχλώντας κάποιες ευαισθησίες. Άλλωστε υπάρχουν και οι Έλληνες ψηφοφόροι των γερμανικών εκλογών.
Μάθαμε απλώς να ακούμε και να θυμώνουμε. Ως εκεί. Δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ότι ο ΕΟΠΥΥ με τη νέα του μορφή «θα συνάψει τις συμφωνίες που θα γίνουν τόσο με τα δημόσια νοσοκομεία όσο και με τους ιδιωτικούς παρόχους υγείας», εξισώνοντας για πρώτη φορά τη δημόσια με την ιδιωτική υγεία.
Ουσιαστικά, δηλαδή, η επιβίωση των δημόσιων νοσοκομείων θα εξαρτάται καθαρά από τον ανταγωνισμό της αγοράς. Όμως ο ρόλος των δημόσιων νοσοκομείων δεν είναι να ανταγωνίζονται τα ιδιωτικά. Τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να δεχτούν τα θύματα ενός τροχαίου ατυχήματος δίχως να τους ενδιαφέρει σε ποια ασφαλιστική εταιρεία ανήκουν οι επιβάτες.
Τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να υποδεχτούν κάθε επείγον περιστατικό δίχως να επιβεβαιώνουν από πριν αν θα πάρουν τα λεφτά τους ή όχι. Τα δημόσια νοσοκομεία ανήκουν στο κράτος και διοικούνται από διορισμένους διοικητές. Ως εκ τούτου ούτε μπορούν να μηνύσουν το κράτος για τα χρήματα που τους χρωστάει ο ΕΟΠΥΥ, ούτε να αποφασίσουν να μη δέχονται ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ μέχρι να εξοφληθούν τα χρωστούμενα.
Τα εργαστήρια των δημόσιων νοσοκομείων πρέπει να λειτουργούν ολόκληρο το 24ωρο με αποτέλεσμα τα ιατρικά μηχανήματά τους να αντιμετωπίζουν διπλάσιες φθορές από εκείνα των ιδιωτικών κέντρων που στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούν 12ωρο. Με αυτές τις συνθήκες πώς μπορεί η δημόσια υγεία να ανταγωνιστεί την ιδιωτική; Με ποια λογική ο ασφαλισμένος που πλήρωνε μια ζωή το ασφαλιστικό του ταμείο, πρέπει τώρα να ξαναπληρώσει για να αγοράσει – ναι, ΑΓΟΡΑΣΕΙ – υπηρεσίες υγείας; Από πότε λες με τόση άνεση στον πολίτη ότι η υποχρέωση του κράτους να του εξασφαλίζει δημόσια δωρεάν υγεία όπως το Σύνταγμα ορίζει, καταργήθηκε κι ότι η υγεία του είναι ένα προϊόν στο ράφι των super markets παρόχων θεραπείας;
Θέλουν να κλείσουν τα δημόσια νοσοκομεία. Πρέπει να ξαναπληρώσεις όλα αυτά που πλήρωνες τόσα χρόνια, που σου τα έκλεψαν και δεν τιμωρήθηκε κανείς. Μιλάει η τρόικα για προαπαιτούμενα και εννοεί – ή μας λένε ότι εννοεί – τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τη φορολόγηση των ανέργων, το ξεζούμισμα των μικρομεσαίων. Και η πάταξη της φοροδιαφυγής πού είναι ως προαπαιτούμενο; Πού εξαφανίστηκε αυτή από το δημόσιο διάλογο και τα προαπαιτούμενα της τρόικας;
Τρία χρόνια την πληρώνουν εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες και συνταξιούχοι. Πόσο χτυπήθηκε η φοροδιαφυγή αυτά τα 3 χρόνια; Πόσο μειώθηκε; Πόσα έσοδα υπήρξαν; Όλα μηδέν! Γι’ αυτό το προαπαιτούμενο δεν ακούγεται τσιμουδιά κι ας ήταν το πρώτο στη λίστα υποχρεώσεων της Ελλάδας απέναντι τους δανειστές. Είναι απλό, μας αντάλλαξαν με τους φοροφυγάδες. Όσα έσοδα υπολόγιζαν από κει, τα παίρνουν κάθε μέρα από εμάς ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ!
Γιατί μέσα στη φοροδιαφυγή είναι όλοι αυτοί που ψηφίζουν «ναι σε όλα». Είναι όλοι αυτοί που ανέλαβαν να υλοποιήσουν τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα. Είναι οι αρχικόρακες που προστατεύουν τα υπόλοιπα κοράκια και οι γύπες που μας κόβουν κομμάτια ζωντανούς.
Το success story είναι ο δρόμος της καταστροφής. Γι’ αυτό προκαλούν κάθε μέρα με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό από την «Καθημερινή» ως το «LIFO» δημοσιεύονται εμετικά κείμενα που ειρωνεύονται και γελοιοποιούν όποιον αντιδρά. Ελπίζουν σε ένα μπάχαλο χωρίς αρχή και τέλος. Κυρίως σε ένα μπάχαλο χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Έτσι, ώστε όταν ξαναεμφανιστούν ως σωτήρες οι ίδιοι άνθρωποι, να δηλώσουν ότι «θέλαμε να πετύχουμε τη σωτηρία της χώρας, αλλά δε μας άφησαν».
Έστω και αργά, ακόμη και τώρα, ας αποφασίσουμε ότι αυτοί είναι ο εχθρός κι ότι αυτοί πρέπει να είναι ο στόχος μας. Λογικό να σκεφτεί κάποιος «τα λες και τα πιστεύεις;». Και τι άλλο να κάνω; Θέλω να πιστεύω ότι αυτός που σήμερα λέει «καλά τους κάνουν» θα καταλάβει ότι αύριο είναι η δική του σειρά. Κι αν θα με ρωτήσεις «πιστεύεις ότι είναι τόσος έξυπνος που θα το καταλάβει;», θα σου απαντήσω «όχι, αλλά δεν ελπίζω στην εξυπνάδα του. Στο ένστικτο επιβίωσής του απέμεινα να ελπίζω».
Οι γερμανικές εκλογές είναι ακόμη ένα παραμύθι που εντάσσεται στα πλαίσια τοποθέτησης διάφορων χρονικών ορόσημων ελπίδας. Αυτή τη φορά υπόσχονται πως μετά τις γερμανικές εκλογές η Γερμανία θα μειώσει τις απατήσεις της. Φρικτό ψέμα. Μετά τις εκλογές η Γερμανία θα αυξήσει τις απαιτήσεις της. Η Μέρκελ θα κάνει επίδειξη ανηθικότητας και απανθρωπιάς μόλις επανεκλεγεί. Δε θέλει να μπει σε ηθικές τάφρους προεκλογικά ενοχλώντας κάποιες ευαισθησίες. Άλλωστε υπάρχουν και οι Έλληνες ψηφοφόροι των γερμανικών εκλογών.
Μάθαμε απλώς να ακούμε και να θυμώνουμε. Ως εκεί. Δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ότι ο ΕΟΠΥΥ με τη νέα του μορφή «θα συνάψει τις συμφωνίες που θα γίνουν τόσο με τα δημόσια νοσοκομεία όσο και με τους ιδιωτικούς παρόχους υγείας», εξισώνοντας για πρώτη φορά τη δημόσια με την ιδιωτική υγεία.
Ουσιαστικά, δηλαδή, η επιβίωση των δημόσιων νοσοκομείων θα εξαρτάται καθαρά από τον ανταγωνισμό της αγοράς. Όμως ο ρόλος των δημόσιων νοσοκομείων δεν είναι να ανταγωνίζονται τα ιδιωτικά. Τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να δεχτούν τα θύματα ενός τροχαίου ατυχήματος δίχως να τους ενδιαφέρει σε ποια ασφαλιστική εταιρεία ανήκουν οι επιβάτες.
Τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να υποδεχτούν κάθε επείγον περιστατικό δίχως να επιβεβαιώνουν από πριν αν θα πάρουν τα λεφτά τους ή όχι. Τα δημόσια νοσοκομεία ανήκουν στο κράτος και διοικούνται από διορισμένους διοικητές. Ως εκ τούτου ούτε μπορούν να μηνύσουν το κράτος για τα χρήματα που τους χρωστάει ο ΕΟΠΥΥ, ούτε να αποφασίσουν να μη δέχονται ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ μέχρι να εξοφληθούν τα χρωστούμενα.
Τα εργαστήρια των δημόσιων νοσοκομείων πρέπει να λειτουργούν ολόκληρο το 24ωρο με αποτέλεσμα τα ιατρικά μηχανήματά τους να αντιμετωπίζουν διπλάσιες φθορές από εκείνα των ιδιωτικών κέντρων που στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούν 12ωρο. Με αυτές τις συνθήκες πώς μπορεί η δημόσια υγεία να ανταγωνιστεί την ιδιωτική; Με ποια λογική ο ασφαλισμένος που πλήρωνε μια ζωή το ασφαλιστικό του ταμείο, πρέπει τώρα να ξαναπληρώσει για να αγοράσει – ναι, ΑΓΟΡΑΣΕΙ – υπηρεσίες υγείας; Από πότε λες με τόση άνεση στον πολίτη ότι η υποχρέωση του κράτους να του εξασφαλίζει δημόσια δωρεάν υγεία όπως το Σύνταγμα ορίζει, καταργήθηκε κι ότι η υγεία του είναι ένα προϊόν στο ράφι των super markets παρόχων θεραπείας;
Θέλουν να κλείσουν τα δημόσια νοσοκομεία. Πρέπει να ξαναπληρώσεις όλα αυτά που πλήρωνες τόσα χρόνια, που σου τα έκλεψαν και δεν τιμωρήθηκε κανείς. Μιλάει η τρόικα για προαπαιτούμενα και εννοεί – ή μας λένε ότι εννοεί – τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τη φορολόγηση των ανέργων, το ξεζούμισμα των μικρομεσαίων. Και η πάταξη της φοροδιαφυγής πού είναι ως προαπαιτούμενο; Πού εξαφανίστηκε αυτή από το δημόσιο διάλογο και τα προαπαιτούμενα της τρόικας;
Τρία χρόνια την πληρώνουν εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες και συνταξιούχοι. Πόσο χτυπήθηκε η φοροδιαφυγή αυτά τα 3 χρόνια; Πόσο μειώθηκε; Πόσα έσοδα υπήρξαν; Όλα μηδέν! Γι’ αυτό το προαπαιτούμενο δεν ακούγεται τσιμουδιά κι ας ήταν το πρώτο στη λίστα υποχρεώσεων της Ελλάδας απέναντι τους δανειστές. Είναι απλό, μας αντάλλαξαν με τους φοροφυγάδες. Όσα έσοδα υπολόγιζαν από κει, τα παίρνουν κάθε μέρα από εμάς ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ!
Γιατί μέσα στη φοροδιαφυγή είναι όλοι αυτοί που ψηφίζουν «ναι σε όλα». Είναι όλοι αυτοί που ανέλαβαν να υλοποιήσουν τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα. Είναι οι αρχικόρακες που προστατεύουν τα υπόλοιπα κοράκια και οι γύπες που μας κόβουν κομμάτια ζωντανούς.
Το success story είναι ο δρόμος της καταστροφής. Γι’ αυτό προκαλούν κάθε μέρα με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό από την «Καθημερινή» ως το «LIFO» δημοσιεύονται εμετικά κείμενα που ειρωνεύονται και γελοιοποιούν όποιον αντιδρά. Ελπίζουν σε ένα μπάχαλο χωρίς αρχή και τέλος. Κυρίως σε ένα μπάχαλο χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Έτσι, ώστε όταν ξαναεμφανιστούν ως σωτήρες οι ίδιοι άνθρωποι, να δηλώσουν ότι «θέλαμε να πετύχουμε τη σωτηρία της χώρας, αλλά δε μας άφησαν».
Έστω και αργά, ακόμη και τώρα, ας αποφασίσουμε ότι αυτοί είναι ο εχθρός κι ότι αυτοί πρέπει να είναι ο στόχος μας. Λογικό να σκεφτεί κάποιος «τα λες και τα πιστεύεις;». Και τι άλλο να κάνω; Θέλω να πιστεύω ότι αυτός που σήμερα λέει «καλά τους κάνουν» θα καταλάβει ότι αύριο είναι η δική του σειρά. Κι αν θα με ρωτήσεις «πιστεύεις ότι είναι τόσος έξυπνος που θα το καταλάβει;», θα σου απαντήσω «όχι, αλλά δεν ελπίζω στην εξυπνάδα του. Στο ένστικτο επιβίωσής του απέμεινα να ελπίζω».
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
marnier
