Οι οργανωμένοι έριξαν και φέτος, στην Καποδιστρίου, τον δικό τους μπότη («μία ομάδα, ένα νησί»), στην πρώτη Ανάσταση, του Μ. Σαββάτου, «κλέβοντας τις εντυπώσεις».*
Πρόκειται για παράδοση ετών. Μια παράδοση, που φέτος, έμελλε να
συνεχιστεί με την ίδια ιερή αφοσίωση, το ίδιο τελετουργικό, στον ίδιο
χωροχρόνο. Και, βεβαίως, την ίδια «φασαρία», από τις έκπληκτες, άναρθρες
κραυγές των «από κάτω» τουριστών, στην πρώτη θέα του τεράστιου «μπότη», με της
ζωγραφισμένες, κυανέρυθρες γραμμές...
Τις
ίδιες μικρές αδημονίες, μέχρι να χτυπήσει ο Άγιος 11η πρωινή,
το ίδιο... σόου απ’ το μπαλκόνι - έδρα του δευτέρου ορόφου, το ηχηρό «ΑΟ
Κέρκυρα», λίγο πριν από την πτώση και, φυσικά, τον... πάταγο, μόλις ο
τεράστιος όγκος από ψημένο πηλό, έφυγε από τα χέρια και διασχίζοντας με φούρια
τον αέρα, σταματούσε κομματιαστός με πάταγο στο τσιμέντο, μπροστά από το
Πεντοφάναρο, εν μέσω χειροκροτημάτων του συγκεντρωμένου πλήθος. Λίγο προτού,
ξένοι και... αλλότριοι (και φέτος, διάολε, ήτανε πολλοί... βούλιαξε ο τόπος),
σπεύσουν να αρπάξουν από ένα του κομμάτι. Όπως λεν’, «για το καλό...».
Τον
δικό τους «μπότη» έριξαν, λοιπόν, στο Πεντοφάναρο και φέτος (σήμερα, Μ.
Σάββατο, το πρωί) οι Vourligans. «Καλό Πάσχα»έγραφε η μία
πάντα, «ένα νησί, μία ομάδα» έγραφε η δεύτερη...
Το φόρτωμά του, στο ξέχειλο άκρο του
μπαλκονιού, της παλιάς, ψηλοτάβανης οικίας, στην Καποδιστρίου, όχι ακριβώς
εύκολο. Τρεις νοματαίοι χρειάστηκαν. Μοσκόπουλοι (Βαλάντης και... πατήρ) και...
Σία!
Όταν, λίγα λεπτά πριν από τις 11, το «κιούπι» είχε πάρει,
πια, τη θέση του, άρχισε ο... διάλογος! Ο... πατήρ με τον... λαό, που έστεκε
«τρελαμένος» από κάτω, με την ψηφιακή στο χέρι, για ν’ απαθανατίσει
το... event.
Στο πρώτο από τα έντεκα χτυπήματα της
καμπάνας του Αγιού, το «κλικ» άρχισε το τρελό του το ζεϊμπέκικο. Και το
πασχαλινό πνεύμα, αφού τραμπάλισε για λίγο στον αέρα, χάιδεψε το κεφάλι του ΑΟ
Κέρκυρα, με την ευχή του χρόνου, τέτοια εποχή, η ομάδα να βρίσκεται και πάλι
στα ψηλά. Εκεί που της αξίζει. Άντε, και του χρόνου...
